Συμμετοχή της ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΑΣ ΣΤΕΤΟΥ στο πανελλαδικό διαγωνισμό ποίησης “Η Άνοιξη Που Μου Χρωστάς”
Με το παρακάτω ποίημα συμμετέχει στο διαγωνισμό:
Αποστάσεις
Αποστάσεις
Τεράστιες
Σέρνω μουδιασμένα άκρα
Το μυαλό μου φαγουρίζει
Τα βήματα μου βαριά
Τα χέρια μου τσιμπάνε και διπλώνουν
Κλείνουν
Βαριά πέφτουν στο προσκεφάλι
Αιωρούμαι σε ένα κρεβάτι στο ταβάνι
Κανείς γύρω μου
Κάνεις γύρω μου
Κανείς
Γυρνάω
Και μουδιάζω
Το στόμα μου τσαλακωνει.
Αποκοιμιέμαι.
Νεφελώδεις μέρες, τρύπια ρούχα και κρύος αέρας, ήλιος κάπου κάπου ανάμεσα στις σκιές σε πεζοδρόμια και ασφάλτους. Σε στραβώνει, σε ζεσταίνει σα σεντόνι, σα πανωφόρι. Ανεπαίσθητα. Σε είδα στο λεωφορείο ή στο τραμ δε θυμάμαι, ίσως στο τραμ, ήσουν μόνος, ντυμένος σα ντοστογιεφσκικός χαρακτήρας με τρύπια πατατούκα καθισμένος σε τέσσερις θέσεις με φίλους θαρρώ αόρατους, σκυμμένο το κεφάλι διπλωμένα τα χέρια σαν τα δικά μου, στο πρόσωπο, καφετιά χέρια. Έτσι καθήμενος κοιμόσουν ίσως, ή δεν άντεχες το πλήθος ή τη μεγάλη διαδρομή. Κόσμος ολόγυρα, βαβούρα, μα εσύ ήσουν βυθισμένος σε μια μοναξιά που εγείρει την περιέργεια, σα χάρτινη ιστορία των παιδικών μου χρόνων. Ίσως και των ενήλικων. Κανείς γύρω σου. Μόνο εσύ και τα χέρια σου, το σακάκι σου και τα θολά σκαρπίνια, πατούμενα τέτοια που ταίριαζαν με την αμφίεση σου. Ξάφνου σηκώθηκες, ήταν η στάση σου; Ποιος ξέρει, ίσως ήταν απλά μια στάση που αποφάσισες να σταματήσεις, να κατέβεις. Δε ξέρω ποιος είσαι. Ένας περαστικός.
Ξέρεις θέλω να σου πω κάτι. Κάπου έχω ένα πιάτο με τη φάτσα μου πάνω, χαμηλωμένο το πάνω χείλος να κρύβει να νεογιλά δόντια που πέσαν, μειδίαμα περίεργο για παιδί, ήμουν δεν ήμουν 6. Ανοιχτά μαλλιά τραβηγμένα πίσω με λευκή πλαστική στέκα, την αγαπημένη μου. Δε θυμάμαι τίποτα, πέρα από εκείνη τη φωτογραφία, τη στέκα, τα φωτεινά μαλλιά και το κρυμμένο χαμόγελο. Η ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων τυπωμένη σε ένα άβολο χαμόγελο, που φιγουράρει σε ένα πιάτο.
Πώς το λέει ο Φρούντ; Απώθηση, η μεγάλη απώθηση λοιπόν, αυτό.
Θεώρημα πρώτο
Ίσως ή μάλλον έστω ότι δεν είμαι εγώ, μα όπως λέει ο Μπέκετ – είμαι πολλά άτομα μαζί— ένας εαυτός που εγκολπώνει και αντανακλά, ανακλά φωνές μυρωδιές ιδρώτα και σάλια πολλών. Όσων εγγράφονται. Όλα μεγαλώνουν, όλα φθίνουν, έτσι κι οι εαυτοί φαντάζομαι, αυτή η μάζα προσώπων και σωμάτων που στο βαγόνι το δικό μου μπήκαν και είναι κλεισμένοι εκεί, πιάνονται από χερούλια του μυαλού μου, τσιρίζει το βαγόνι και εκείνοι στέκουν κουνιούνται αντίθετα όταν φρενάρω και στραπατσάρονται βλέπουν μέσα κι έξω εγώ βλέπω μόνο έξω φώτα που γίνονται γραμμές τέτοιες λευκές και θορυβώδεις. ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ: ΑΓΝΩΣΤΗ. Το βαγόνι δε σταματά λιώνει τις ράγες, πιάνει φωτιά σα ΚΑΦΑΟ της ΔΕΗ που αυτοαναφλέχθηκε λόγω κακής συντήρησης, όλοι μέσα αυτοί που φωνάζουν, βγάζουν το σκασμό και καίγονται. Κάηκαν εκείνοι, τα κύτταρά μου και δε πρόφτασα να τους μαζέψω, δε θυμάμαι ποιοι ήταν.
Μια σειρά από αξιοπερίεργα γεγονότα
“προφητικό”
ουουουουουου
Στη συνοικία του Παλαιού Φαλήρου
Μια γάτα νιαουρίζει πάνω σε ένα δέντρο
Ένας λευκός σκύλος γαβγίζει και περπατάει κορδωτά
Και εσύ τεντώνεσαι να πιάσεις τη γάτα
Τα παιδιά φωνάζουν αυτοί έχουν ένα τύμπανο
Χτυπάω το τουμπερλέκι και γελάω
Ξέρετε δεν είναι η πρώτη φορά που πληγώνομαι
Έχω σκουπίδια στα μάτια μου, τσούζουν λίγο, ίσως βούρκωσαν, ίσως πάλι με έπιασε και τσίμπημα στους ώμους και τα δάχτυλα, ίσως, πάλι μια σκοτοδίνη και σύγκρυο, πικρία στο στόμα. Χθες κοιμήθηκα με έναν τύπο, φλερτάρω με το κενό, ο δρόμος γεμάτος παραβιάσεις φρεάτια τρύπες που με χωράνε ολόκληρη. Τρύπες σκοτεινές και χωμάτινες. Βλέπω τον ουρανό ίσως λίγο τη θάλασσα μα σα τυφλοπόντικας μπαίνω εκεί και φωλιάζω. Τρύπα στην τρύπα έχω συνηθίσει να πέφτω. Μα όχι να σηκώνομαι, κάθε φορά μετά βίας επιζώ. Κάθε φορά χάνω μισό ίσως ένα χτύπο, αναγουλιάζω και κλυδωνίζομαι. Κι όμως φλερτάρω με το κενό, κενές εμπειρίες, κενές παραστάσεις, κενό αέρος, κενές τρύπες που γεμίζω με το σώμα μου, μα οι δικές μου μένουν άδειες. Σάρκινο περίβλημα κοινωνός ίσως.
Ίσως πάλι ακοινώνητη να είμαι. Ίσως πάλι μόνη να υπάρχω σε σοκάκια, σε δέντρα σα γάτα που στραμπούληξε το πόδι της και νιαουρίζει εγκλωβισμένη στο κλαδί, έρχεται αυτός να τη σώσει μα δεν πηδάει, το ‘κανε στα ψέματα για λίγη προσοχή. Γκρίνιαξε μαζεύτηκε κόσμος, κοιταχτήκαμε και η “γάτα” κατέβηκε μόνη, εγώ κατέβηκα μόνη. Όπως είχα ανεβεί.
Ένας ακόμα μεγάλος διαγωνισμός για τους φίλους που γράφουν παραμύθια, ένας ακόμα διαγωνισμός από το filoxeniart και τις εκδόσεις Flisvos χωρίς οικονομική συμμετοχή και με πλούσια δώρα:
https://www.filoxeniart.com/panelladikos-diagonismos-paramytiou/
Μοναδικές προσφορές για τους φίλους που γράφουν για παιδιά και νέους, από τις εκδόσεις Flisvos μέχρι της 31/8/2024 (προλάβετε και μια μοναδική προσφορά μέχρι τις 31/7/2024 για δωρεάν εικονογράφηση όλου του παραμυθιού σας):
https://www.filoxeniart.com/prosfora-gia-ekdosh-paramytiou/
Μοναδικές προσφορές για τους φίλους που γράφουν, από τις εκδόσεις Flisvos μέχρι της 31/8/2024:
https://www.filoxeniart.com/oikonomiki-prosfora-ekdoshs-vivliou/
Για όσους επιθυμούν να προλάβουν κάποια από τις παραπάνω προσφορές ή να πάρουν προσφορά για έκδοση βιβλίου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά μπορούν να στείλουν email στο :
