Eiναι λοιπόν το 100ο άρθρο όπως με ενημέρωσε ο αρχισυντάκτης, και είναι τιμή μου και καμάρι μου να αφιερώσω αυτό το επετειακό άρθρο σε έναν από τους αγαπημένους μου Έλληνες κομίστες. Όχι μόνο γιατί θεωρώ οτι η γραμμή του ξεφεύγει από τα στενά όρια της χώρας μας και σίγουρα μπορεί να συγκριθεί με διάφορους τιτάνες του χώρου, αλλά και για τις πολιτικές του απόψεις. Όχι δε θα επεκταθώ σε πολιτικές αναλύσεις, απλά στον κόσμο του Λέανδρου, κυριαρχεί ο μηδενισμός και το χάος. Δε χρησιμοποιεί το κόμικ για να μας διασκεδάσει, αλλά όπως δηλώνει ο ίδιος, είναι ένας τρόπος να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του. Θεωρεί το ανθρώπινο ον ημιτελές και δε διστάζει να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο, που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση. Δε θα υπερέβαλα αν έλεγα πως το εύχεται κιόλας.
Μπήκε στην Καλών Τεχνών και δεν την τελείωσε ποτέ. Ο λόγος? δε θέλησε ποτέ να γίνει μια μηχανή παραγωγής πινάκων που θα βάζουν οι μεγαλογιατροί για να κοσμίσουν τα ιατρεία τους. Έγινε γνωστός από το ιστορικό περιοδικό 9 ενώ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο περιοδικό της ΒΑΒΕΛ ενώ δημοσίευε και στην Ελευθεροτυπία, που ήταν η μόνη περίοδος της ζωής του, που όπως δηλώνει ο ίδιος, που έβγαζε λεφτά.
Αν θέλετε να περάσετε μερικές ευχάριστες στιγμές με το Λέανδρο, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ, ο τύπος είναι εδώ για να μας βυθίσει σε έναν κόσμο σκοτεινό, σε έναν κόσμο άναρχο. Γιατί ο Λέανδρος είναι αυτό:
Μπορεί οι προβληματισμοί του να με βρίσκουν σε πολλά σημεία σύμφωνο, σε κάθε μαύρο φόντο όμως ξεπετάγεται πάντα μια ηλιαχτίδα φωτός, για να δώσει δυναμική σε ένα έργο τέχνης. Έτσι και στην περίπτωσή του, ήρθε η στιγμή που έπρεπε να δημοσιεύσει σκίτσα για εφημερίδες. Έπρεπε λοιπόν το σκίτσο του να ανοιχτεί σε ένα ευρύτερο κοινό, και αυτό το κοινό ήθελε, όπως συμβαίνει και σήμερα, μια ιστορία με ζωηρά χρώματα, μεταφορές και κοινωνικοπολιτικά υποννοούμενα. Η ΧΩΜΑΤΕΡΗ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένας χώρος ταφής σκουπιδιών στην Ελλάδα του τότε, που αντιπροσωπεύει δυστυχώς και την Ελλάδα του σήμερα,
Η «Χωματερή» δεν έχει ήρωες ανθρώπους, παρά συγχυσμένα σκουλήκια, διαβολικές κατσαρίδες, φασιστικά μυρμήγκια, παρανοϊκούς γλάρους, ποντίκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και αυτοκτονικού ντελίριου, κρανία που φιλοσοφούν και καρχαρίες που τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε έναν βιομηχανικό πολιτισμό που παράγει μόνο σκουπίδια, η «Χωματερή» ήρθε να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να απολαύσει χαιρέκακα το δύσκολο θάνατο της ειρωνείας.
Άλλα γνωστά του έργα είναι το ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΣΚΥΛΙΑ και ο ΠΑΡΙΑΣ.
ΠΑΡΙΑΣ: α.άτομο με περιορισμένα δικαιώματα, ο παρακατιανός, ο κοινωνικά εξαθλιωμένος ή υποδεέστερος
β. άτομο το οποίο δεν είναι αποδεκτό απ’ το κατεστημένο
Σήμερα ζει και εργάζεται σα ζωγράφος στο Λονδίνο, γιατί πολύ απλά σε κάποιες χώρες το ταλέντο ανταμείβεται.
Να πιστεύετε στις ιδέες σας και να μη σκέφτεστε με βάση μόνο το χρήμα.
Bis zum nächsten mal
