Όλοι θα αναγνωρίσετε το έργο του. Σε κάποιους θα αρέσει ενώ σε κάποιους όχι, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα δηλαδή… Εγώ προσωπικά δε δήλωσα ποτέ οπαδός του ρομάντζου και της νοσταλγίας. Θεωρώ πως η σκληρότητα της ζωής θα πρέπει να δίδεται ωμά στο κοινό, να σοκάρει και να μας φέρει αντιμέτωπους με την προβληματική μας φύση. Όπως επίσης θεωρώ πως θα πρέπει να καταργηθούν τα παραμύθια για τα παιδιά. Μόνο μια διαστρεβλωμένη έννοια του κόσμου δημιουργούν…Ο Joan Cornellà Vázquez γεννηθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1981 στη Βαρκελώνη, είναι ένας γελοιογράφος και εικονογράφος διάσημος για το ανατρεπτικό, σουρεαλιστικό χιούμορ και τα μαύρα χιουμοριστικά κόμικς καθώς και έργα τέχνης.
Το έργο του Cornellà περιγράφηκε συχνά ως ενοχλητικό ή επιθετικό. Μέσω της απλουστευμένης οπτικής γλώσσας, είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τη σάτιρα για να σχολιάσει την απειλητική και συχνά ζοφερή πλευρά της ανθρώπινης φύσης μέσα από μια μυριάδα αντισυμβατικών σεναρίων. Τα πάντα από την αφύσικη σύνδεσή μας με τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και την μαλακισμένη αντίληψη πάνω σε πολιτικά θέματα όπως η έκτρωση, ο εθισμός και τα ζητήματα φύλου – κανένα θέμα δεν είναι περιορισμένο. Η δουλειά του Cornellà βασίζεται στον παραλογισμό και την ανάρμοστη συμπεριφορά του.
Με την πρώτη ματιά, το έργο του Cornellà φαίνεται ελαφρύ και παιχνιδιάρικο, τα στοιχεία του μοιράζονται ένα γενικό κενό χαμόγελο και μια φωτεινή ζεστή χρωματική παλέτα (παρόμοια με τα διαφημιστικά φυλλάδια του 1950 ή φυλλάδια ασφαλείας των αερομεταφορέων). Μετά από περαιτέρω παρατήρηση εντούτοις, η ακραία νοσηρότητα δίνει στα έργα του μια απαράμιλλη δύναμη. Η μαύρη κωμωδία, στον πυρήνα της, είναι για να σατιρίζει θέματα που είναι παραδοσιακά απαγορευμένα, πράγματα που θεωρούνται ως υπερβολικά και εκτός ορίων. Ο Cornellà διασκεδάζει σε τέτοια θέματα και δημιουργεί πάνελς που απεικονίζουν σκηνές κανιβαλισμού, παιδοκτονίας, θεοτορισμού, δολοφονίας, αυτοκτονίας και ακρωτηριασμού (που χρησιμοποιούνται συχνότερα). Ενώ μερικοί νιώθουν ενοχλημένοι από το έργο του, πολλοί τον έχουν συνδέσει με το γέλιο κάνοντας τον καλλιτέχνη να αισθάνεται άσχημα.
Μεράκι, ειλικρινή και απίστευτα διασκεδαστικό, το έργο του Cornellà είναι πραγματικά αληθινό και διατηρεί πραγματική δύναμη στο μήνυμά του, ακόμη και όταν μεταμφιέζεται σε καταφανές χιούμορ. Σύμφωνα με τον ίδιο: “Νομίζω ότι όλοι γελάμε με τη δυστυχία. Με ενσυναίσθηση ή όχι, υπάρχει πάντα κάποιος βαθμός σκληρότητας. Παρά ταύτα, γνωρίζω ότι αν ένα από τα σχέδιά μου συνέβαιναν στην πραγματική ζωή δεν θα γελούσα καθόλου ».
Το κοινό και οι οπαδοί του Cornellà μοιράζονται ένα ορισμένο επίπεδο σκεπτικισμού και κυνισμού που ενοποιούν την κοινή τους εμπειρία: «Συμφωνώ με μια φράση του Bill Hicks:« Πιστεύω ότι υπάρχει ισότητα σε όλη την ανθρωπότητα. Όλοι μας πιπιλίζουν. »Στα comics μου οι χαρακτήρες είναι σαν το πλαστικό και πάντα έχουν ένα μεγάλο χαμόγελο, παρόλο που φρικτά πράγματα τους συμβαίνουν συνεχώς. Τα πάντα είναι υπερβολικά, αν και ορισμένες συμπεριφορές μπορούν να σχετίζονται με την πραγματική ζωή »Εγώ να συμπληρώσω κλείνοντας, πως δεν είμαι από τους τύπους που θα χαμογελάσουν το πρωί στη δουλειά, γιατί τη δουλειά τη σιχαίνομαι. Όσο για αυτούς που θα βιαστούν να κρίνουν τι απόψεις μου….Καλό απόγευμα Κυριακής!
