Το ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΤΣΙΧΡΙΤΖΗ (Κασσαβέτη 18, Κηφισιά)
εγκαινιάζει την
Τετάρτη, 1η Ιουλίου 2020
και ώρα 12:00 έως 21:00 την ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα :
S(tr)ay a little prayer for me
Μπορείτε να επικέπτεστε την έκθεση από την Πέμπτη 25 Ιουνίου έως και το Σάββατο 25 Ιουλίου 2020.
Την έκθεση επιμελείται η ιστορικός Τέχνης Όλγα Λατουσάκη, ενώ για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
Η έκθεση παρουσιάζεται στο εμβληματικό περιβάλλον του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18 στην Κηφισιά που οι εσωτερικοί και εξωτερικοί χώροι του βοηθούν όχι μόνο στη διάδοση του μηνύματος της έκθεσης αλλά και στη σωστή τήρηση των κανόνων ασφαλείας που διέπουν τις πολιτιστικές εκδηλώσεις την περίοδο αυτή.
31 σύγχρονοι εικαστικοί παρουσιάζουν έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας, που αναφέρονται στην αδέσποτη ζωή, τις δυσκολίες της και τους κινδύνους της, τη μεταμόρφωση των αδέσποτων όταν βρίσκουν στοργή, φροντίδα και αγάπη, εξελίσσοντας κι επεκτείνοντας το κυρίαρχο νόημα της έκθεσης στη γενικότερη καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος που αποτελεί το θεμέλιο σπίτι τους με αποτέλεσμα η αδέσποτη ζωή να αποκτά βαθύτερη διάσταση γενικότερα για τα ζώα που η φύση είναι το σπίτι τους, την ώρα που η ανθρώπινη παρέμβαση και αδιαφορία τα καταδικάζει να είναι εκτεθειμένα σε μια αδέσποτη περιπλάνηση και ζωή μέσα στο ίδιο τους το σπίτι που είναι η Φύση.
Εκείνο που είναι δεδομένο, είναι η ανιδιοτελής αγάπη ενός ζώου προς τον άνθρωπο που επίσης αποτελεί μια εκδήλωση της ίδιας της φύσης του, όταν ο άνθρωπος προσεγγίζει το ίδιο και γενικότερα τη Φύση με Σεβασμό.
Η Ιστορικός Τέχνης κι επιμελήτρια της έκθεσης Όλγα Λατουσάκη επισημαίνει στο κείμενό της:
«Μέσα σε μια οικονομική αλλά και ανθρωπιστική κρίση, μέσα σε μια κοινωνία στην οποία η ανάπτυξη έρχεται με αργούς ρυθμούς, μια από τις παράπλευρες απώλειες, είναι και η τρομακτική αύξηση των αδεσπότων στους δρόμους της Ελλάδας. Μια απώλεια που κάθε άλλο παράπλευρη θα έπρεπε να θεωρείται. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο που ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα μιας εύρυθμης σύγχρονης κοινωνίας είναι η ευαισθησία και η ορθή αντιμετώπιση των ζώων και ειδικότερα των αδεσπότων της.
Οι περισσότεροι σοκάρονται στη θέα παραμελημένων, άρρωστων και κακοποιημένων αδέσποτων ζώων, ξεχνώντας όμως να συνδέσουν τις εικόνες αυτές με τις δικές τους πράξεις. Ο άνθρωπος μπορεί στις περισσότερες περιπτώσεις να είναι ο δημιουργός του προβλήματος, αλλά την ίδια στιγμή είναι και αυτός που μπορεί να το ανατρέψει.
Και είναι οι γονείς εκείνοι οι οποίοι οφείλουν, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, να βοηθήσουν τα παιδιά να αφομοιώσουν τον σωστό ρόλο απέναντι στα ζώα. Φαίνεται να ξεχνάμε πως ένα «αθώο παιχνίδι» πειράγματος σε μικρή ηλικία μπορεί να μετατραπεί εύκολα σε έναν ενήλικα που δε θα διστάσει να κακοποιήσει ένα ζώο.
Ας μην εξαντλούμε, λοιπόν, τα αποθέματα της τρυφερότητας και της στοργής μας στον κοινωνικό μας περίγυρο και στους αγαπημένους μας. Είναι βέβαιο οτι ένα αδέσποτο σκυλάκι ή ένα γατάκι που βρήκαμε παρατημένο, θα μας ανταποδώσουν στο δεκαπλάσιο την αγάπη και την προσοχή που θα τους χαρίσουμε.
Ας γίνει η έκθεσή μας αυτή η αφορμή για τις οικογένειες και τα σχολεία να συνδυάσουν την αγάπη για τους τετράποδους φίλους μας και την αξία της τέχνης που τόσο έχει υποτιμηθεί στην Ελλάδα του σήμερα, σε μια όμορφη επίσκεψη.»
Ευχαριστούμε την εικαστικό Σταυρούλα Μιτζιφίρη – ΜιΣτ για την πολύτιμη βοήθεια της στον σχεδιασμό της αφίσας και της ηλεκτρονικής πρόσκλησης της έκθεσης.
Εγκαίνια: Τετάρτη 1η Ιουλίου 2020 και ώρα 12:00 – 21:00
Διάρκεια έκθεσης: 25 Ιουνίου έως 25 Ιουλίου 2020
Η έκθεση θα παρουσιαστεί διαδικτυακά μέσω των ιστοσελίδων www.art-profiles.net και της ομογενειακής ιστοσελίδας www.hephaestuswien.com σε 156 χώρες του κόσμου και με δεδομένη βάση 11.000 κατά μέσο όρο διαδικτυακές επισκέψεις καθημερινά.
Για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου. Η επιμέλεια ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.
hdr
25 σύγχρονοι εικαστικοί απομακρύνουν την ΠΙΣΣΑ και τα ΠΟΥΠΟΥΛΑ από τις πληγές που οι άνθρωποι ανοίγουν με τα λόγια και τις πράξεις τους σε ανθρώπους που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ αλλά είναι πολύ απλά ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Με τα έργα τους δηλώνουν παρόντες στον αγώνα ενάντια σε κάθε διάκριση και κάθε υποτίμηση των ανθρώπων που κάποιοι τους κατηγοριοποιούν ως «διαφορετικούς».
Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει: «Ποτέ η ανάγκη αναγνώρισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ήταν τόσο επιτακτική όσο σήμερα. Την ίδια στιγμή που δικαιώματα όπως η εκπαίδευση, η ελευθερία της έκφρασης και η επιλογή της θρησκείας θεωρούνται πλέον εδραιωμένα από την πλειονότητα, ένα δυσάρεστα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού δεν έχει ακόμη καταφέρει να αποδεχτεί το αναφαίρετο δικαίωμα ενός ανθρώπου: την ελεύθερη επιλογή της ταυτότητάς του. Η έκταση του φαινομένου της ομοφοβίας, τρανσφοβίας και αμφιφυλοφοβίας, συγκεκριμένα στην Ελλάδα, αναδεικνύεται από τα πορίσματα των Εκθέσεων του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας. Μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν, η ομοφυλοφιλία -ή καλύτερα, η μη ετεροφυλοφιλία- θεωρούνταν κάτι το ανεπίτρεπτο και σε πολλές χώρες της Δύσης επρόκειτο ακόμη και για εγκληματική δραστηριότητα. Ακόμη κι αν μετά την 17η Μαίου του 1990 η ομοφυλοφιλία σταμάτησε να θεωρείται ασθένεια από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η ομοφοβία υποβόσκει ακόμη και σήμερα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ερευνώντας βαθύτερα τέτοιου είδους συμπεριφορές, αποδεικνύεται πως η αποδοκιμασία της ομοφυλοφιλίας στις περισσότερες περιπτώσεις συνδέεται με την κοινωνική τάξη, το μορφωτικό επίπεδο αλλά και με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις. Άτομα γαλουχημένα με τέτοιου είδους προκαταλήψεις, αδυνατούν ή και αρνούνται να κατανοήσουν τις διαφορετικές εκφάνσεις και αποχρώσεις της αγάπης και πως αυτή δεν επιδέχεται κανόνες ή κοινωνικά καλούπια. Τα ζητούμενα στις ανθρώπινες σχέσεις παραμένουν πάντα η ειλικρίνεια, η γενναιοδωρία αλλά και η παντελής απουσία υποχρέωσης όποιας υποκρισίας. Με τη σωστή ενημέρωση και τη θετική αντιμετώπιση, θα μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε και να σεβαστούμε όλες τις μορφές αγάπης. Και είναι ο ρόλος της τέχνης να αμβλύνει τα αρνητικά συναισθήματα και να προτείνει νέους τρόπους σκέψης. Είναι το όχημά μας για την παραδοχή και τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, στο δρόμο προς την εδραίωση αληθινών και στέρεων δεσμών. Μήπως, τελικά, η ευτυχία δεν είναι τόσο μακριά όσο νομίζουμε;»
Επιμέλεια: Όλγα Λατουσάκη
Επιμέλεια εντύπων: Σοφία Παπαδοπούλου
Επιμέλεια video έκθεσης: Τάσος Πέτσας – Το νέο του τραγούδι R’N’B Neo Soul με τίτλο «Humane (Peace & Love)» σε αγγλογαλλικούς στίχους, ένα τραγούδι κοινωνικής «διαμαρτυρίας» με αφορμή τη βίαιη δολοφονία του George Floyd στη Μινεάπολη, θα συνοδεύσει το βίντεο των έργων της έκθεσης
Μεταφράσεις κειμένων στην Αγγλική γλώσσα: Μαρία Συρρή
Εγκαίνια: Δευτέρα, 29 Ιουνίου 2020, ώρα 12:00 – 21:00
Διάρκεια έκθεσης: 29 Ιουνίου έως 11 Ιουλίου 2020
Facebook link της έκθεσης:
https://www.facebook.com/LazarouMyExhibitions/?modal=admin_todo_tour
Η έκθεση θα παρουσιαστεί διαδικτυακά μέσω των ιστοσελίδων www.art-profiles.net και της ομογενειακής ιστοσελίδας www.hephaestuswien.com σε 156 χώρες του κόσμου και με δεδομένη βάση 11.000 κατά μέσο όρο διαδικτυακές επισκέψεις καθημερινά.
Έργο της εικαστικού Χριστίνας Λουκίδη «Κόκκινο παράλογο»
Η Chili Art Gallery στην Αθήνα έχει την χαρά να παρουσιάσει στο κοινό την ομαδική εικαστική έκθεση με τίτλο: «1922 #ΣΜΥΡΝΗ: Ο μαύρος Αύγουστος». Την επιμέλεια της έκθεσης φέρει η Ιστορικός της Τέχνης, ΜΑ Δημοσιογράφος και μέλος της AICA Eλλάδος, Νικολένα Καλαϊτζάκη. Η έκθεση τελεί υπό την υποστήριξη του Μικρασιατικού Πολιτιστικού Συλλόγου Μελισσίων «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε» καθώς και της Ένωσης Ποντίων Μελισσίων Αττικής. Κατά την ημέρα των εγκαινίων, ο διακεκριμένος συγγραφέας και ιστορικός, Δρ Αντώνης Παυλίδης, θα πραγματοποιήσει σύντομη ομιλία, στην οποία θα παραθέσει γνωστές και άγνωστες πτυχές που πλαισιώνουν το ευαίσθητο, πνιγμένο στο αίμα, κεφάλαιο: Μικρασιατική Καταστροφή και Ελληνισμός.
Η Ιστορικός της Τέχνης και Επιμελήτρια της έκθεσης, Νικολένα Καλαϊτζάκη, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Υπάρχει Έλληνας κανείς που την Σμύρνη ξέχασε; Χαραγμένη στη μνήμη και την ιστορία μας ανεξίτηλη μένει η μεγαλύτερη εθνική πληγή που γνώρισε ποτέ η ψυχή του νεότερου ελληνισμού. Ήταν η κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου, τον «μαύρο» εκείνο «Αύγουστο» του 1922. Η πανωλεθρία ήταν της σθεναρής Στρατιάς της Μικράς Ασίας και η φοβερή πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους. Ο πόνος, ο εκφοβισμός και οι σφαγές. Τα κυνηγητά, οι βιασμοί, οι διωγμοί και οι λεηλασίες. Ήταν η αποφασισμένη εξόντωση των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων «άπιστων χριστιανών» που προαιώνια διέμεναν στην Μικρασιατική γη και την Ανατολική Θράκη από τους Τούρκους. Ο αιματηρός ξεριζωμός / αφανισμός του ελληνισμού ήταν επιβεβλημένος. Κι όπου δεν έτυχε ο «θάνατος», έτυχε η «προσφυγιά».
• Εγκαίνια: Παρασκευή 6 Μαρτίου & ώρα 8 μ.μ.
• Διάρκεια έκθεσης: 6 – 14.3.2020
«1922 #ΣΜΥΡΝΗ: Ο μαύρος Αύγουστος»
Επιμέλεια έκθεσης: Νικολένα Καλαϊτζάκη (https://nikolenakalaitzaki.wordpress.com)
Με την Υποστήριξη:
Μικρασιατικός Πολιτιστικός Σύλλογος Μελισσίων «Άγιος Γεώργιος Γκιούλμπαξε»
&
Ένωση Ποντίων Μελισσίων Αττικής (http://ep-ma.gr)
Δημιουργικό – Επιμέλεια εντύπων: Αριστοτέλης Τριάντης
Σχετικά με την Chili Art Gallery
Η Chili Art Gallery ιδρύθηκε το 2010 και βρίσκεται στο Θησείο δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», μια ανάσα από το πιο ζωντανό σημείο της πόλης μας, το Γκάζι. Αποτελεί έναν πολιτιστικό χώρο, όπου οι φιλότεχνοι και το κοινό γενικότερα μπορούν να έρχονται σε επαφή με όλες τις μορφές της Σύγχρονης Τέχνης. Ζωγραφική, γλυπτική, κολάζ/συνθέσεις, εγκαταστάσεις/κατασκευές, χαρακτική, φωτογραφία μαζί με εφαρμογές σχεδιασμού και αισθητικής, που αφορούν σε λειτουργικά αντικείμενα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως κεραμικά,ύφασμα, κόσμημα, γυαλί, έπιπλο, παρουσιάζονται σε μηνιαία βάση με ατομικές και ομαδικές εκθέσεις
και events. Ανακαλύψτε περισσότερα: https://chiliart.gr
Χορηγός φωτογράφισης Studio Kotsireas
Το «Curing Fragility» της Αθηνάς Κανελλοπούλου courtesy of the artist που συμμετέχει στο «PERFORMANCE ROOMS2020»
Η Αίθουσα Τέχνης Καππάτος σε συνεργασία με τη Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία Πάνθεον παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο «PERFORMANCE ROOMS2020» στο Ξενοδοχείο “St George Lycabettus”. 18 επιμελητές παρουσιάζουν 30 performers από τις εικαστικές τέχνες καθώς και από άλλα καλλιτεχνικά πεδία όπως το θέατρο, τον χορό, τη μουσική, τα multimedia, στα δωμάτια ενός ξενοδοχείου. Σε κάθε δωμάτιο θα επιτελείται και μια ζωντανή performance κατά την τετραήμερη διάρκεια της έκθεσης, η οποία θα είναι ανοιχτή στο κοινό για τρεις ώρες κάθε μέρα, από την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου έως την Κυριακή 23 Φεβρουαρίου, 19:00 – 22:00.
Σκοπός της έκθεσης είναι να παρουσιαστούν και να καταγραφούν συστηματικά οι σύγχρονες τάσεις και προτάσεις στον καλλιτεχνικό χώρο της Performance, καλλιτεχνικά και θεωρητικά, ώστε να δημιουργηθεί ένας ουσιαστικός και γόνιμος διάλογος μεταξύ των συμμετεχόντων, σαν συνέχεια των προηγούμενων διοργανώσεων για τις οποίες εκτιμάται ότι έχουν συμβάλει στην ανάδειξη ενός μεγάλου αριθμού καλλιτεχνών και επιμελητών. Εικοσιδύο χρόνια απο το ξεκίνημα μιας μικρής απόπειρας που είχε ως ζητούμενο την ανίχνευση και παρουσίαση στο ευρύ κοινό των νέων τάσεων και προτάσεων και της θεωρητικής σκέψης στον εικαστικό χώρο. Εικοσιδύο χρόνια έρευνας της σύγχρονης δημιουργικής και πνευματικής δημιουργίας, όπου το τοπίο της Σύγχρονης Τέχνης, κυρίως στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, έχει εξελιχθεί και διευρυνθεί, έχοντας την μεγάλη τύχη να είμαστε παρόντες, μάρτυρες και συμμέτοχοι αυτής της μεγάλης και σημαντικής αλλαγής. Αφήσαμε πίσω μας τα αρνητικά του παρελθόντος και συμβάλλαμε στο προχώρημα και κτίσιμο μιας νέας πραγματικότητας στις Εικαστικές Τέχνες στη χώρα μας. Σε αυτη τη πορεία μας είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με περισσότερους απο 100 Επιμελητές και 350 Καλλιτέχνες και μας έδωσε τη μεγάλη και θερμή συμπαράστασή του ένα μεγάλο κοινό χιλιάδων φιλότεχνων. Τους ευχαριστούμε όλους και οραματιζόμαστε την συνέχεια σε αυτή την μοναδική εκδήλωση των δημιουργών της Σύγχρονης Τέχνης, αυτών που η ενασχόλησή τους με τα φαινόμενα και της ανάγκες της εποχής και της καθημερινότητάς μας, με την πληθώρα των εκφραστικών μέσων και εργαλείων, μας ανοίγουν νέους δρόμους στη σκέψη και τη συνείδησή μας.
Η πρώτη παρουσίαση της Έκθεσης 4ROOMS έγινε το 1999, στον χώρο της γκαλερί στην οδό Αγίας Ειρήνης, όπου τα 4 δωμάτια της γκαλερί καθόρισαν και τον αριθμό των συμμετοχών. Στη συνέχεια, λόγω του ενδιαφέροντος για περισσότερες συμμετοχές, αναζητήσαμε χώρο για να παρουσιάσουμε μεγαλύτερο αριθμό προτάσεων. Η επιλογή ενός ξενοδοχείου για τη παρουσίαση αυτής της έκθεσης, ταυτόχρονα με το ζητούμενο για περισσότερες συμμετοχές, ήταν συνάρτηση της επιλογής για αυτόνομες παρουσιάσεις καλλιτεχνών στον ίδιο χώρο αλλά και της ανάγκης το σύγχρονο έργο τέχνης να διεκδικήσει και να καταλάβει τον δικό του προσωπικό, ιδιωτικό και ταυτόχρονα δημόσιο χώρο, σε πλήρη αντιστοιχία και αρμονία με τον χαρακτήρα και το νόημα του σήμερα. Σε όλη την διάρκεια αυτών των εκθέσεων, αυτή η προσπάθειά μας έχει δείξει και την αντοχή της αλλά και την αναγκαιότητα και χρησιμότητά της ως ένας τόπος συνάντησης και επικοινωνίας, μια πλατφόρμα διαλόγου και ανάδειξης προβληματισμών. Ένας χώρος δικός μας, έρευνας και στοχασμού, ένας χώρος όπου η ελεύθερη δημιουργική σκέψη βρίσκει έδαφος να υπάρξει από κοινού, να παράγει δημόσιο λόγο και να προσεγγίζει ένα ευρύ κοινό πολιτών που αναζητά την επαφή με την πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία. Σε αυτή τη διερευνητική, ευρεία ανίχνευση των σύγχρονων «τόπων», ζητάμε τη συνεργασία όσο το δυνατό περισσότερων επιμελητών, νεώτερων όπως και καθιερωμένων, ώστε το αποτέλεσμα να συγκεντρώνει και να αποκαλύπτει αρκετές από τις υπάρχουσες τάσεις της θεωρητικής σκέψης στον χώρο της τέχνης. Οι καλλιτέχνες που στη συνέχεια προτείνονται, πιστεύουμε ότι αποτελούν σαφείς ενδείξεις της σημερινής εικαστικής πραγματικότητας στη νέα σύγχρονη τέχνη καθόσον η σύγχρονη δημιουργική θεωρητική σκέψη βρίσκεται σε μια αντίστοιχη και παράλληλη πορεία έρευνας του περιεχομένου της και αναζήτησης του αντικειμένου της με την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία. Καταδεικνύεται έτσι ο πλουραλισμός των εκφραστικών μέσων, η ανεξαρτησία, ο χαρακτήρας, η διαφορετικότητα, οι ιδιομορφίες, η μορφοπλαστική ποικιλία της καλλιτεχνικής δημιουργίας όπως διαμορφώνεται στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα και όπως ενδεχομένως θα εξελιχθεί. Μέσα από την ξεχωριστή ιδιαιτερότητα και το “προσωπικό στοιχείο” του έργου τέχνης, την πολυσημία και την συμπαντικότητα του πνευματικού περιεχομένου του, την ενδελέχεια της ιστορικότητάς του αλλά και την ανάγνωσή του σαν μια πράξη ερμηνείας του λόγου του, οικειοποίησης και μεταφοράς, καταδηλώνεται αφ’ ενός η συνενοχή όσων συν-ενέχονται στην διαδικασία της εξέλιξης αυτής της πολιτισμικής αξίας και αφ’ ετέρου ο βαθμός εξάρτησης, επιρροής και αλληλεπίδρασης, καλλιτεχνικής και κοινωνικής, μεταξύ περιφέρειας και κέντρου. Εξετάζεται η ταυτότητα και η μοναδικότητα του έργου τέχνης, που ισχυροποιείται εμπεριέχοντας ταυτόχρονα σημεία και ιδιότητες πολιτισμικής ανεξιθρησκίας και υπέρ-εθνικότητας. Η εξέλιξη των σχέσεων και των προτάσεων συνέβαλε ώστε να μπορούμε να αναζητούμε και να συνυπάρχουμε ταυτόχρονα σήμερα και να δηλώνουμε ότι το φαινόμενο της Τέχνης δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά συλλογική. Με τη βεβαιότητα αυτή αλλά και έχοντας συνείδηση ότι η εξέλιξη των πραγμάτων οφείλεται και στην πρωτοβουλία όσων εμπλέκονται με δημιουργική διάθεση σε αυτό τον ιδιαίτερο πνευματικό χώρο, συγκεντρωθήκαμε μια ακόμη φορά, για να ανιχνεύσουμε και να παρουσιάσουμε, μέσα από αυτή την Έκθεση, τη σύγχρονη πραγματικότητα στο ευρύτερο εικαστικό περιβάλλον μας. Παρουσιάζουμε με την συνεργασία και τις προτάσεις ενός μεγάλου αριθμού επιμελητών, νέους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες, με τη φιλοδοξία αυτή η πρωτοβουλία μας να αποτελεί μια πλατφόρμα διαλόγου και συνύπαρξης του λόγου και του έργου. Ένα όχημα για τη συλλογική δράση, ένα κοινό δημόσιο χώρο για τα προσωπικά οράματα.
Η Έκθεση θα παρουσιασθεί στα δωμάτια του Ξενοδοχείου “St George Lycabettus”, στην πλατεία Δεξαμενής, (Κλεομένους 2, Κολωνάκι, Αθήνα).
Καλλιτέχνης: Κατερίνα Δρακοπούλου Το butoh σώμα συνδιαλέγεται με την ανάμνησή του μέσα από τη φωτογραφία. Μια Σειρά φωτογραφιών αποτυπώνει το ταξίδι της περιπατητικής performance 22 stops, μιας site-specific, butoh performance μακράς διάρκειας που ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2016 και συνεχίζεται έως σήμερα. Mε οδηγούς την βραδύτητα, την ακινησία, τις γλυπτικές φόρμες, τη μεταμόρφωση και τις ποιητικές εικόνες, η Κατερίνα Δρακοπούλου θα επιχειρήσει να ξανα-θυμηθεί, να ξανα-επισκεφθεί, να ανα-καλέσει, να ανα-δημιουργήσει και να ανα-κατασκευάσει τόπους, ιστορίες και διαδρομές που βρίσκονται χαραγμένες στη μνήμη ούτως ώστε να ξανα-δούμε και να ξανα-φανταστούμε οικείους, καθημερινούς χώρους, πρακτικές και μορφές τέχνης με μια νέα οπτική. Επιμέλεια: Ιουλία Λαδογιάννη, Τάσος Παπαδόπουλος
Καλλιτέχνης: Άννα-Μαρία Μαντά Το έργο του Κωνσταντίνου Δερβένη «ADULT IN THE ROOM» είναι μια παραστατική επιτέλεση μιας ζωής της διπλανής πόρτας, που μυεί το θεατή στην τέχνη της περφόρμανς, απαντώντας σε ένα μεγάλο ζητούμενο της τέχνης του εικοστού αιώνα: να ξαναφέρει την τέχνη στην καθημερινή ζωή και την καθημερινή ζωή στην τέχνη. Ένας οικείος-ανοίκειος χώρος και μια επιτέλεση-χορογραφία, που είναι γνώριμοι και ταυτόχρονα πρωτοφανείς. Ένα σύμπαν που ζει ένα σύγχρονο κορίτσι, μια τελειόφοιτη φοιτήτρια, μαζί με τις αγάπες της, τις εμμονές της, τις ανασφάλειες, τα απωθημένα της. Ένα δωμάτιο που εκτίθενται-επιτελούν όλα τα αντικείμενα-υποκείμενα, έμβια και μη, που συνθέτουν την εσωτερική ζωή ενός σύγχρονου νέου, που παλεύει να υπάρξει σε ένα κόσμο που τον πιέζει, ενώ αυτός θέλει να εξαφανιστεί. ADULT IN THE ROOM, performed by Άννα-Μαρία Μαντά, edited by Αγγελική Γερμακοπούλου Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Δερβένης
Καλλιτέχνης: Χριστίνα Ζαχαράκη, Αλκινόη Ζαχαρόγιωργα, Βιβή Κασαρά, Σέβη Κρητικού, Αγγελική Τουρκοχωρίτη To compose compose beds Η βίντεο-περφόρμανς To compose compose beds βασίζεται στην αφήγηση ενός ηπειρώτικου παραμυθιού εστιάζοντας στην παράδοξη και αμφίσημη συμβίωση ενός κοριτσιού που βρίσκεται σε κατάσταση εγκυμοσύνης και ενός φιδιού. Πρόκειται για μια συνύπαρξη, η οποία εγείρει ερωτήματα που αφορούν ζητήματα σωματικότητας, φύλου, σεξουαλικότητας και γονιμότητας, σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη, ενώ εμφανές είναι ένα πλαίσιο παραπομπών σε αρχέγονες μνήμες και συμβολικών αναφορών από τη μυθολογία, τη θρησκεία και τις λαϊκές δοξασίες. Το γυναικείο σώμα παρουσιάζεται ως ένας ενδιάμεσος “τόπος”, παγιδευμένο στη φυσική και την κοινωνική του υπόσταση. Επιμέλεια: Δόμνα Γούναρη
Καλλιτέχνης: Ηλέκτρα Σταμπούλου “Call it a Night” Το έργο “Call it a Night” είναι το τελευταίο εικαστικό εγχείρημα της Ηλέκτρας Σταμπούλου η οποία από τον Νοέμβριο του 2019 έχει ξεκινήσει μία performance διαρκείας με τη μορφή τηλεφωνικής υπηρεσίας όπου παροτρύνονται να επικοινωνούν όσοι αντιμετωπίζουν προβλήματα αϋπνίας. Οι συμμετέχοντες καλώντας ακούν την εικαστικό να τους διηγείται φανταστικές ιστορίες. Η υπηρεσία αυτή θα μεταφερθεί στα PERFORMANCE ROOMS2020. Με αφετηρία το παραμυθιακό στοιχείο και τη συχνή σύνδεσή του με τον ύπνο και την προφορικότητα, στόχος είναι να αναδυθούν σταδιακά σύγχρονα αφηγήματα διαμέσου του παραμυθιακού, αλλά και να αποκαλυφθούν λιγότερο γνωστές πτυχές λαϊκών και παραμυθιακών αφηγημάτων τα οποία σε αντίθεση με την κοινή άποψη είναι ιστορίες με βίαιο και σκληρό περιεχόμενο, ειδικά στις αρχικές, μη προσαρμοσμένες για το ευρύ αναγνωστικό κοινό εκδοχές τους. Επιμέλεια: Νάσια Καλαμάκη
Καλλιτέχνης: Μαρίνα Γκενάντιεβα Gelina -Like From Another World Στην παράστασή της, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου St. George Lycabettus, η Μαρίνα Γκενάντιεβα αναδημιουργεί, σε καλλιτεχνικό περιβάλλον, την τελετή του παραδοσιακού γάμου των Πομάκων στην βουλγαρική Ροδόπη, Η νύφη σε αυτήν την κοινωνία λέγεται Gelina και η προετοιμασία για τον γάμο της είναι μια εθιμοτυπική ιεροτελεστία μεταμόρφωσης. Το πρόσωπό της ζωγραφίζεται σχολαστικά με λευκή βαφή και πούλιες πριν οδηγηθεί, με κλειστά μάτια, προς τον μελλοντικό σύζυγό της σαν ζωντανή κούκλα πλήρως διακοσμημένη. Στην performance η Μ. Γκενάντιεβα μιμείται τα στάδια αυτού του τελετουργικού κατασκευάζοντας μία από τις μάσκες από μικροσκοπικά χαρτιά με μεταλλική όψη που κολλάει απευθείας πάνω στο δέρμα της, αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά της. Το παραδοσιακό έθιμο συνδέεται με την σειρά των in process performances που εκτελεί η καλλιτέχνης τα τελευταία χρόνια φορώντας τις αστραφτερές μάσκες της και περπατώντας ως παραμορφωμένη περσόνα σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Επιμέλεια: Γιώτα Κωνσταντάτου
Καλλιτέχνης: Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα, Δημήτριος Μοσχονάς Η Greektopia της Μυρτούς Σαρμά και των ReCompulsive Behaviours αφορά στην τυχαία εμφάνιση ενός χώρου σύγχρονης τέχνης στην πραγματικότητα τριών αλλόκοτων πλασμάτων. Η έλευσή του διαταράσσει την κανονικότητά τους, ενώ παραμένει ασαφές για τους επισκέπτες του χώρου το νόημα της ύπαρξης των πρώτων. Η ανοίκεια αυτή παρουσία σε έναν τέτοιο χώρο δημιουργεί ερωτήματα γύρω από τη σύγχρονη καλλιτεχνική πρακτική και την ‘αποτελεσματικότητα’ του έργου τέχνης στη σημερινή συνθήκη. Βασική επιδίωξη της Greektopia αποτελεί η απόπειρα συνάντησης δυο ανόμοιων κόσμων και ο μονόλογος που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Επιμέλεια: Άλκηστις Μαρία Κοντοπούλου
Καλλιτέχνης: ANIMATERRA (Βασιλική Κούκου-εικαστικός, Πέννυ Μηλιά-ηθοποιός/συγγραφέας, Αικατερίνη Παυλάκη-ηθοποιός/θεατρολόγος, Claudia Rodriguez-ανθρωπολόγος) «A metamorphosis?» Η performance «A metamorphosis?» πραγματεύεται την έννοια του ερειπίου. Τι είναι το ερείπιο και τι μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης με αυτό; Οι performers δημιουργούν μπροστά στα μάτια των θεατών και καταστρέφουν ένα ιερό-μνημείο. Τι ακριβώς δοξάζουμε; Τι είναι η ιερότητα στον σύγχρονο πολιτισμό; Ποια η αξία της; Μπορεί να καταστραφεί; Μπορεί να αποκατασταθεί; Υπάρχουν άνθρωποι-ερείπια; Ο καλλιτέχνης επεμβαίνει καθοριστικά και μεταμορφώνει την ύλη, τον εαυτό του και την εποχή του. Ή μήπως ο χρόνος; Οι θεατές θα συμμετέχουν με τις δικές τους απαντήσεις. Εικαστική εγκατάσταση- Επιμέλεια: Βασιλική Κούκου, Μουσική-Ήχος: Phil Iliades Επιμέλεια: Βασιλική Κούκου
Καλλιτέχνης: Μαρία Ζησοπούλου, Δήμητρα Οικονόμου
INTERFACE
Οριοθετημένες από έναν κύβο, η Μαρία Ζησοπούλου και η Δήμητρα Οικονόμου, χωροθετούν υπαινικτικά το περιβάλλον όπου συντελείται η δράση τους, εικαστική και παράλληλα σωματική. Δημιουργώντας η μία μέσω της άλλης και συγχρόνως μαζί εντός του αυτοσχέδιου πλαισίου τους. Έχοντας ως μέσο την επαφή, μεταβαίνουν σε μία πιο σωματική εμπειρία, μία ρέουσα εικαστική διεπαφή με την οποία επιβεβαιώνουν ότι η performance είναι «κάτι υπάρχον», απλώς συμβαίνει, επαναφέρωντας τον αρχέτυπο δεσμό μεταξύ τέχνης και σώματος. Η επιμελημένη από τις ίδιες τις δημιουργούς video προβολή, καθώς και η πρωτότυπη μουσική παραγωγή των Droids on Acid, συνθέτουν μία εφαπτόμενη εικαστική προσέγγιση όπου ο θεατής-χρήστης του έργου καλείται να ψηφιοποιήσει τη προσωπική του εμπειρία κοινοποιώντας την φωτογραφική του ματιά στα social media. Video: Μαρία Ζησοπούλου, Δήμητρα Οικονόμου, Ήχος: Droids on Acid Επιμέλεια: Βαλεντίνη Μαργαριτοπούλου
Καλλιτέχνης: Κυριάκος Αποστολίδης, Βασίλης Δαγκλής Η performance ‘Inverse’ εστιάζει στην έννοια της αποσπασματικότητας του χώρου και του χρόνου. Καταγράφει την παρουσία παράλληλων διαστάσεων, οι οποίες διαμορφώνονται σε αντίστροφες θέσεις από την οπτική γωνία θέασης ενός αντικειμένου στο περιβάλλον. Με πρωταρχικά υλικά το σώμα και το φως οι δύο performer αναπτύσσουν την δράση τους κατά την οποία διαμορφώνετε ένα αυτοσχεδιαστικό μοτίβο κατά τον μεταξύ τους διάλογο. Επιμέλεια: Κυριάκος Αποστολίδης
Καλλιτέχνης: Αθηνά Κανελλοπούλου «Curing Fragility» Πόσο εκτεθειμένη είναι η σύγχρονη ιδιωτικότητα; Το project «Curing Fragility» μας βάζει στην ατμόσφαιρα του «Γυάλινου Κόσμου» του Τένεσι Ουίλιαμς υπό το πρίσμα της σύγχρονης εποχής και τεχνολογικής εξέλιξης. Ένα ιδιωτικό περιβάλλον, όπως αυτό ενός υπνοδωματίου, γίνεται δημόσιο και ταυτόχρονα ανοίκειο, καθώς αποτελείται από διαφανή υλικά. Η Αθηνά Κανελλοπούλου, δημιουργεί έναν αλληγορικό κόσμο προστατευμένο από τους κινδύνους, αλλά έντονα εκτεθειμένο, λόγω της διαφάνειας των bubble raps, ταυτόχρονα θέτει ερωτήματα, εμπλέκοντας και το στοιχείο της μαρτυρίας. Επιμέλεια : Αγγελική Μπάρα
Καλλιτέχνης: Eremus “And all that remains is a desert” Το project “And all that remains is a desert” αποτελεί μία οπτικοακουστική performance, κατά την οποία το δωμάτιο του ξενοδοχείου μετασχηματίζεται σε όχημα εξερεύνησης ενός συνθετικού κόσμου μετά την καταστροφή. Ο καλλιτέχνης δημιουργεί ψηφιακές ερήμους τις οποίες περικλείει με ακουστικά περιβάλλοντα, και προσκαλεί τους επισκέπτες να εισέλθουν στο όχημα και να αφεθούν στα αισθητηριακά ερεθίσματα. Οι ψηφιακές προβολές ως “παράθυρα” του οχήματος σε συνδυασμό τα ηχητικά περιβάλλοντα, επιδιώκουν έναν εκ νέου εντοπισμό της υλικής σωματικότητας μέσα σε ψηφιακούς χώρους, καθώς και έναν επαναπροσδιορισμό της δυστοπίας ως έναν τόπο ηρεμίας και ενδοσκόπησης. Επιμέλεια: Βέρα Ιόνα (Παπαδοπούλου)
Καλλιτέχνης: Αντώνης Αντωνίου / Boylesque Με κέντρο το στοιχείο του ερωτικού χορού – καλέσματος, ο Αντώνης Αντωνίου δημιουργεί μια συνθήκη συνάντησης με ένα θεατή κάθε φορά, θέτοντας ερωτήματα για τις κυρίαρχες σημασίες που αποδίδονται στο σώμα. Τι υπόσχεται και πως προδίδεται η επιφάνεια; Τι μας γεννά η όψη της επιδερμίδας, τα σημάδια και οι ουλές του εφήμερου στην πραγματικότητα σώματος; Αν το καταναλωτικό σώμα προτείνεται ως αψεγάδιαστο, σφριγηλό, υγιές και νέο, η περφόρμανς το προσεγγίζει ακροβατώντας ανάμεσα στη θελκτικότητα και τη φθαρτότητα, την επιθυμία και την ευαλωτότητα. Οδηγεί το βλέμμα μας απ’ το σώμα ως σύνολο στις κάποτε αποκρουστικές του λεπτομέρειες και από την ερωτική αποκάλυψη του κορμιού ως αντικειμένου του πόθου στην τεχνολογική ανακάλυψη των -αόρατων με γυμνό μάτι- ατελειών του. Επιμέλεια: Σοφία Σιμάκη
Καλλιτέχνης: Παναγιώτης Κοστρίβας Notes on a taksim Πώς σχετίζεται η μουσική με τον θόρυβο και τη σιωπή; Πόσο τυχαίος είναι ένας αυτοσχεδιασμός; Το Notes on a taksim είναι μια performance για την ελευθερία της έκφρασης, τα αδιέξοδα και τα όρια, με αφετηρία την αιρετική συναυλία σιωπής-θορύβου 4΄33” του John Cage και την αντιπολεμική δράση-απραξία Bed in της Ono και του Lennon. Ξεκινά ως ερμηνεία στο ούτι ενός αυτοσχεδιαστικού κομματιού που βασίζεται στην αρχαία μαντική μέθοδο του ι τσινγκ, για να καταλήξει στη σιωπή, μέσα από το σταδιακό ράψιμο των χορδών του οργάνου. Διακεκομμένες γραμμές παρτιτούρας στον τοίχο πλαισιώνουν μια δράση στο μεταίχμιο της εικαστικής εγκατάστασης, της μουσικής και της κίνησης. Επιμέλεια: Άννα Στρούλια, Φιόνα-Έλλη Σπαθοπούλου
Καλλτέχνης; Γιώργος Βουδικλάρης Συνεργασία: Φαίη Τζανετουλάκου “Amazon Silenced” Ένα βιωματικό οδυνηρό οδοιπορικό διάρρηξης της φυσικής μας σύνδεσης με τις ρίζες μας, όπως αυτή συμβολίζεται με τη σταδιακή εξαφάνιση του μεγαλύτερου δάσους της βροχής. Μέσα από την από κοινού ανάγνωση του μυστικιστικού εξερευνητικού βιβλίου Amazon Beaming του Petru Popescu, και με οδηγό τις παύσεις και τις ανάσες, η performance έχει σκοπό να αφυπνήσει ποιητικά το κοινό γύρω από τη βίαιη αποκοπή του σύγχρονου ανθρώπου από το φυσικό του περιβάλλον, και τις έννοιες του χρόνου και της κοινοκτημοσύνης, στο βωμό της σύγχρονης πλασματικής και βίαιης οικονομικής ανάπτυξης, με αποτέλεσμα την απώλεια της ταυτότητας και της αυτοσυνείδησης του. Επιμέλεια: Φαίη Τζανετουλάκου
Καλλιτέχνης: Αποστόλης Φιλίππου, Περσεφόνη Νικολακοπούλου (Anna Wanderer) Materia Prima Δύο σώματα προσπαθούν να επικοινωνήσουν μέσα από την ανακάλυψη ξεχασμένων και άγνωστων ιστοριών, γεγονότων, ποιητικών εικόνων και φιλοσοφικών αφηγήσεων, που βρίσκονται κρυμμένα σε ξεχασμένα βιβλία. Οι δύο ήρωες επιχειρούν να πλησιάσουν μέσω μιας νοητικής διεργασίας με αφορμή τα βιβλία που θα τοποθετήσουν στο δωμάτιο ως κέλυφος και καταφύγιο, ως πρόταση ενός δικού τους κόσμου υπό κατασκευή. Το βιβλίο, λειτουργεί στη δράση ως φετιχιστικό αντικείμενο με μυθολογικές και φρουδικές αναφορές. Άρρηκτα συνδεδεμένο ως αντικείμενο με τον κόσμο της διανόησης, θα αποτελέσει την αφορμή ώστε οι δύο καλλιτέχνες να σχολιάσουν την έμφυλη διάσταση μιας διαφορετικής επικοινωνίας μεταξύ των δύο ηρώων που δημιουργούν, μακριά από τις στερεοτυπικές αναπαραστάσεις των σχέσεων των δύο φύλων. Συμμετοχή στη δράση: Νικόλας Κωστής (σε ρόλο «Monsieur Polaroid») Επιμέλεια: Μαρία Ξυπολοπούλου
Καλλιτέχνης: Διδώ Γκόγκου Άμλετ: «Ο κόσμος γέρνει γκρεμίζεται Γιατί έπρεπε να γεννηθώ εγώ για να τον στερεώσω;» Με αφορμή την τραγωδία του Σαίξπηρ Άμλετ επιχειρείται η κατασκευή ενός βασιλείου υπό κατάρρευση. Το κάστρο είναι μία οχυρωμένη κατασκευή, κατοικία ευγενών· ένα απροσπέλαστο ψηλό κτίσμα που αποτέλεσε σύμβολο ισχύος ανα τα χρόνια. Η σκηνογράφος Διδώ Γκόγκου προτείνει σε αντίθεση με αυτήν τη συμπαγή δομή (κάστρο) ένα κτίσμα από ένα υλικό ευμετάβλητο, τα τραπουλάχαρτα, που συνειρμικά προκαλεί παιχνίδια βασισμένα στην τύχη και τη στρατηγική. Τα τραπουλόχαρτα τοποθετούνται έτσι ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι αρκεί μία και μόνο κίνηση για να καταρριφτεί το «σάπιο» βασίλειο. Το ευμετάβλητο της κατασκευής προσπαθεί να μετονομάσει τα γεγονότα του έργου, αποδίδοντας κατά κύριο λόγο την τελευταία πράξη που οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή. Σε αυτό το κάστρο του Άμλετ από τραπουλόχαρτα συμμετέχουν σπουδαστές του τρίτου έτους της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Επιμέλεια: Δηώ Καγγελάρη
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2020
ώρα 20:00 έως 22:30
στη blank wall / gallery
Η BLANK WALL GALLERY, Φωκίωνος Νέγρη 55, Αθήνα (Κυψέλη) εγκαινιάζει την
Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου 2020
και ώρα 20:00 – 22:30 την εικαστική έκθεση Ζωγραφικής – Γλυπτικής – Installation και Φωτογραφίας με θέμα
LOVE @ First Sight
Η έκθεση διαρκεί από 14 έως 26 Φεβρουαρίου 2020
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Μετά από δύο χρόνια και για δεύτερη φορά η BLANK WALL GALLERY (Φωκίωνος Νέγρη 55, Κυψέλη), γνωστή για τις εξαιρετικές Ελληνικές και Διεθνείς εκθέσεις φωτογραφίας που παρουσιάζει, θα φιλοξενήσει στον χώρο της από 14 έως 26 Φεβρουαρίου, την ομαδική έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας με θέμα «LOVE @ First Sight» η οποία εγκαινιάζεται ανήμερα της γιορτής των Ερωτευμένων.
Στην έκθεση συμμετέχουν 36 σύγχρονοι εικαστικοί.
Την έκθεση επιμελείται η ιστορικός Τέχνης Όλγα Λατουσάκη, ενώ για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
mde
OLYMPUS DIGITAL CAMERA
Η ιστορικός Τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης, Όλγα Λατουσάκη επισημαίνει στο κείμενό της για την έκθεση:
ἐκ τοῦ ὁρᾶν τίκτεται τό ἐρᾶν, ο έρωτας γεννιέται από μια ματιά
Τι είναι, αλήθεια, ο έρωτας; Κι αν υπάρχει ορισμός, σημαίνει το ίδιο για όλους μας; Άραγε ο Έρως και η Ψυχή του Canova και οι χαρακτήρες στο «Φιλί» του Klimt μεταφράζουν τον έρωτα με τον ίδιο τρόπο; Οι εραστές του Rodin μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα με το ζευγάρι στο «Φιλί στο κρεβάτι» του Toulouse-Lautrec; Ο τρελαμένος Απόλλων του Bernini, επιθυμεί τη Δάφνη με την ίδια απόγνωση που εκφράζεται στο «Φιλί» του Λύτρα; Η έννοια του έρωτα είναι τόσο μοναδική, όσο και το αποτύπωμα του καθενός μας. Δεν προϋποθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και κριτήρια· ακολουθεί τους δικούς της κανόνες, όπως ακριβώς και κάθε έργο τέχνης.
Οι καλλιτέχνες έχουν αποτυπώσει, ανά τους αιώνες, τον έρωτα με έργα τέχνης που τον αποθεώνουν σε όλες του τις μορφές: Έρωτας αναγεννησιακός, εξπρεσιονιστικός και υπερρεαλιστικός, έρωτας ομόφυλος και ετερόφυλος, αποτυπωμένος στον καμβά, έρωτας που λειαίνει το κρύο μάρμαρο, τιθασεύει την άγρια υφή του ξύλου και δίνει θέρμη και κίνηση στο μέταλλο. Ο έρωτας μπορεί να πηγάζει από τον απέραντο θαυμασμό για κάποιον άνθρωπο, για τη φύση, για μια ιδέα, ακόμη και για ένα υλικό αντικείμενο. Παρά τις εντάσεις και την διαρκή αγωνία, ο έρωτας θα αποτελεί πάντοτε την κινητήριο δύναμη της ύπαρξής μας.
Ο πολυχώρος PIRÉE παρουσιάζει την πρώτη έκθεση για το 2020, της εικαστικού Κοκκινάκη Αικατερίνης με τίτλο «Περιμένοντας τον ναυτικό» Η έκθεση εγκαινιάζεται την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020,στις 19:00, (Κάστορος 78, Πειραιάς) και θα διαρκέσει μέχρι και τη Κυριακή 23 Φεβρουαρίου.
Περιμένοντας τον ναυτικό
Πως ορίζεται η απουσία? Να ζεις με κάποιον που είναι απών, ακόμα και όταν πια δεν είναι.. Η Κατερίνα Κοκκινάκη κατάγεται από οικογένεια εν μέρη ναυτική, πατέρας, θείοι, ξαδέρφια. Κάθε γυναίκα-κορίτσι-παιδί ναυτικού έχει βιώσει την απουσία και έχει μεγαλώσει με αυτό το κενό . Μέσα στους εφτά, οχτώ, εννέα ή και παραπάνω μήνες που ταξιδεύει, υπάρχει πολύς χρόνος για να δημιουργήσει κανείς εικόνες που θα καλύψουν το κενό όσων δε βλέπει αλλά του περιγράφονται από το τηλέφωνο, τον ασύρματο, το μειλ. Με έναν τρόπο αυτός που μένει πίσω βιώνει τη δική του Τζακάρτα, τις Φιλιππίνες, τον Παναμά, το Χονγκ Κονγκ. Έχει σχηματίσει μια ιδανική εικόνα και ξαφνικά μια μέρα ο απών γυρνάει… Σε αυτή την «εγκατάσταση» περισσότερο, παρά έκθεση, ποικίλες και ετερόκλητες εικαστικές πρακτικές συγκροτούν την ιδέα της «απουσίας». Τα “wall carpets” κάνουν το ντεμπούτο τους, φτιαγμένα με φαντασία για το άγνωστο, κατασκευές με αντικείμενα συμβολικά, σα δωρεές στο βωμό της θυσίας, ξόρκια ή τάματα στην εικόνα της Παναγίας, ιστορίες προσωπικές, αποτυπωμένες σε φανταστικούς, μη πραγματικούς τόπους. «Έχουν αυτή τη διάθεση να μπερδεύουν τις κουλτούρες που άκουσα αλλά τελικά δε τις ξέρω.. και πόσο σημασία έχει τελικά πως πραγματικά είναι η Σιγκαπούρη αφού για μένα υπάρχει ήδη η εικόνα της στο μυαλό μου» Γλυκόπικρες ιστορίες από φόρουμ ναυτικών, συνοδεύουν τα έργα για να επιβεβαιώσουν φόβους και αλήθειες. Αληθινές αφηγήσεις σε ένα επίπλαστο διάλογο με τις «γυναίκες τους»…. Και κάπου εκεί οι σύγχρονες Πηνελόπες περιμένουν με υπομονή ανάμεσα στα τροπικά αναθήματα, τον άνδρα της ζωής τους. Μια ιστορία που κουμπώνει τόσο καλά στο Piree, με αποστολέα και παραλήπτη το Porto Leone, έτσι ονόμασε το λιμάνι μας ο Γενοβέζος Πέτρο Βισκόντι μια φορά και ένα καιρό σε ένα χάρτη. «Αυτή τη στιγμή σου γραφώ από το Dubai στο αεροδρόμιο περιμένοντας τη πτήση για Αθήνα. Και όμως ξέρεις το παράδοξο? Στεναχωρήθηκα που έφυγα από το καράβι, όσο και αν ξέρω πως σε λίγες ώρες θα δω τους δικούς μου, θα μου λείψει … Η οικογένεια που είχα εδώ και τόσο διάστημα.» (πραγματική αφήγηση με μικρές αλλαγές από φόρουμ ναυτικών)
Η Κατερίνα Κοκκινάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Αποφοίτησε το 2008 από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου με καθηγητή τον Γ.Γκολφινο και παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο του Ξ.Σαχίνη. Ενώ από το 2000 είχε τελειώσει τις σπουδές της στη σχολή της Διακόσμησης των ΤΕΙ Αθήνας και είχε παρακολουθήσει πρόγραμμα φοίτησης Erasmus στο De Mont Fort University του Leicester στη Βρετανία. Έχει πραγματοποιήσει δυο ατομικές εκθέσεις σε Πειραιά και Θεσσαλονίκη και έχει συμμετέχει σε διεθνή Art Fair και ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία. www.katerinakokkinaki.gr
Δεκάδες εικαστικοί δημιουργοί σας προσκαλούν σε ένα εντυπωσιακό bazaar με γνήσια έργα τέχνης, που θα λάβει χώρα στην Chili Art Gallery (Δημοφώντος 13-15 Θησείο 11851, Αθήνα) και θα εγκαινιαστεί την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 19.00 – 23.00 με την παρουσία όλων των καλλιτεχνών.
Την επιμέλεια και τον συντονισμό υπογράφει η Εικαστικός Βαλεντίνη Μαυροδόγλου, ενώ την διοργάνωση και την σύλληψη του project ο Επιμελητής Πάρης Καπράλος.
“ Το πρωτότυπο project βασίζεται στην ιδέα ότι τα ιδανικότερα δώρα είναι έργα και αντικείμενα τέχνης, καθώς εκφράζουν τα συναισθήματα μας με ιδανικό τρόπο, ενώ αποτελούν ένα δώρο με διάρκεια ζωής και τη δυνατότητα να επηρεάσουν θετικά τις ζωές των προσώπων στα οποία θα δωρηθούν ”, επισήμανε σε δήλωσή του ο κ. Καπράλος.
Ώρες /Μέρες: Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 19.00 – 23.00, Σάββατο 28 & Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 11.00 – 19.00 με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ για το κοινό.
Σχετικά με την Chili Art Gallery
Η Chili Art Gallery ιδρύθηκε το 2010 και βρίσκεται στο Θησείο δίπλα στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», μια ανάσα από το πιο ζωντανό σημείο της πόλης μας, το Γκάζι.Αποτελεί έναν πολιτιστικό χώρο, όπου οι φιλότεχνοι και το κοινό γενικότερα μπορούν να έρχονται σε επαφή με όλες τις μορφές της Σύγχρονης Τέχνης. Βασικός στόχος της Chili Art Gallery είναι η υποστήριξη ανερχόμενων αλλά και καταξιωμένων Ελλήνων και Ξένων Καλλιτεχνών. Ανακαλύψτε περισσότερα: chiliart.gr
Χορηγοί Επικοινωνίας:
Arts & Antiques CCR | www.artsantiquesccr.gr
Polis Magazino | www.polismagazino.gr
Χορηγός Φωτογράφισης: Studio Kotsireas | www.studiokotsireas.gr Chili Art Gallery Δημοφώντος 13-15, 11851 Θησείο, Αθήνα Τηλ.2107292564, 6936755599 email: [email protected] www.chiliart.gr
Α Θ Η Ν Α Κ Α Ν Ε Λ Λ Ο Π Ο Υ Λ Ο Υ « διεπαφή: The on- touch project» Πώς μπορεί η μνήμη να συνδεθεί με τις « ψυχικές ανατομίες»; Τα «Soul Anatomies» αποκαλύπτονται οπτικά μέσα από τη «διεπαφή: the on-touch project», ένα διαδραστικό project που αφορά τον σύγχρονο άνθρωπο. Το project μεταφέρει τον θεατή σε μια πνευματική και ταυτόχρονα σωματική κατάσταση, στην οποία ανακαλεί απτικές μνήμες. Σημαντικό στοιχείο της «διεπαφής» αποτελεί η συμμετοχή, πνευματική και σωματική, καθώς μέσα από αυτή προκύπτει ένα συλλογικό αρχείο που οπτικοποιεί και μεταφέρει απτικές μνήμες μέσα στον χώρο.
Παρακάτω μια μίνι συνέντευξη με τη δημιουργό και να πούμε ότι η έκθεση Soul Anatomies στην οποία συμμετέχει έχει πάρει παράταση και θα βρίσκεται έως τις 15/12/2019
Σάββατο – 17:00 έως 21:00
Κυριακή – 17:00 έως 21:00
Στο αυτοσχέδιο εργαστήριο «Επ-αφής» , μπορεί κανείς να μοιραστεί μια απτική μνήμη ή βίωμα και να δημιουργήσει το δικό του έργο με το αποτύπωμά του. Για τον λόγο αυτό, η καλλιτέχνης τοποθετεί στον χώρο ενυδρεία οπού μέσα από την διαδικασία της ηλεκτρόλυσης του δοκιμίου του αποτυπώματος του θεατή, υποδεικνύονται εσωτερικές διεργασίες του εγκεφάλου. Στη συνέχεια οι χάλκινες μεταλλικές πλάκες αναρτόνται στον χώρο, δημιουργώντας ένα άχρονο περιβάλλον γεμάτο πληροφορίες. Η καλλιτέχνης, μέσω της καταγραφής, συνδιαλέγεται με τον θεατή χρησιμοποιώντας το εργαστήριο ως πλατφόρμα αλληλεπίδρασης. Ο συμμετέχων θεατής βρίσκεται σε έναν χώρο ανοίκειο και ταυτόχρονα οικείο, καθώς η καλλιτέχνης μέσα από τον διάλογο μεταφέρει μια διάθεση εξωστρέφειας στο εργαστήριο. Ταυτόχρονα, η κάθε μαρτυρία, καταγράφεται ανώνυμ, ταξινομείται σε κατηγορίες και αποθηκεύεται σε διαφορετικές μορφές, ενώ ο θεατής μπορεί να έχει πρόσβαση στο υλικό καταγραφής. Το συγκεκριμένο υλικό, αναρτάται σε ιστότοπο και σκανάροντας ένα QR Code ή απλά καταγράφοντας τη διεύθυνση, μπορεί κανείς να ανατρέξει στο υλικό.
Εγκαίνια: Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2019
ώρα 13:00 – 17:00
ΤRII ART HUB
Δράκου 9, Κουκάκι
(λίγα μέτρα από το σταθμό μετρό ΣΥΓΓΡΟΥ – ΦΙΞ, έξοδος ΔΡΑΚΟΥ)
Η έκθεση διαρκεί από 8 έως 18 Δεκεμβρίου 2019
Για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
Η επιμέλεια ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.
Στην πιο πολυφωτογραφημένη και πολυσυζητημένη διεθνώς γειτονιά της Αθήνας, 34 σύγχρονοι εικαστικοί εμπνέονται και παρουσιάζουν έργα τους, προσεγγίζοντας πολυθεματικά το Κουκάκι, αυτά που αντιπροσωπεύει και τον χρόνο που ναι μεν αγγίζει, δίνοντας ώθηση στην Τέχνη, αλλά συγχρόνως την αφήνει ανεπηρέαστα να δρα στο πέρασμά του.
Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει:
«Ένας συνδυασμός παραδοσιακού και σύγχρονου, το τέλειο πάντρεμα απόλυτης ηρεμίας και διαρκούς κίνησης δεν δύναται σε καμία περίπτωση να αφήσει αδιάφορους τους Αθηναίους. Γι’ αυτό και το Κουκάκι (ή αλλιώς, η συνοικία του Κουκάκη, παλιού κρεβατοποιού της περιοχής) έχει πια μια μεγάλη θέση όχι μόνο στην καρδιά των ντόπιων, αλλά και των τουριστών της χώρας.
Το Κουκάκι ψηφίστηκε, για άλλη μια φορά, μια από τις 16 καλύτερες συνοικίες στον κόσμο.
Λόγω της έντονης παρουσίας διανοουμένων, της γοητευτικής ρετρό όψης του και της έντονης παρουσίας της παλιάς Αθήνας, από την δεκαετία του ‘80 έως και σήμερα, η περιοχή είναι επίσης γνωστή με το όνομα «Μικρό Παρίσι». Μια γειτονιά που θυμίζει άλλη εποχή, ανεπηρέαστη από το πέρασμα του χρόνου, από την επίδραση του καινούργιου, από τις μόδες της κάθε εποχής.
Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, αυτό που κάνει την περιοχή τόσο ιδιαίτερη και αγαπητή είναι η ικανότητά της να μένει ανέγγιχτη στο χρόνο. Ενώνοντας την Ακρόπολη με τα νότια προάστια, μια ανάσα από το λόφο του Φιλοπάππου αλλά και από την καρδιά της πρωτεύουσας, το Κουκάκι αποτελεί για την Αθήνα ένα «πέρασμα» ανάμεσα στις μεγαλύτερες περιοχές. Εδώ, τα εμπορικά κέντρα και οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν ευδοκιμούν, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην πανέμορφη αυτή γειτονιά να μην αλλάζει τον παραδοσιακό και συνοικιακό, αλλά πάντα πολυπολιτισμικό και καλλιτεχνικό της χαρακτήρα.
Η παρούσα έκθεση σκοπό έχει να αναδείξει την πολύπλευρη φύση της περιοχής και να μας θυμίσει για άλλη μια φορά πως το Κουκάκι, αυτή η μικρή γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας ήταν, είναι και θα παραμείνει αδιαμφισβήτητα η πρωτεύουσα των τεχνών και των καλλιτεχνικών δρωμένων.»
Για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
Η επιμέλεια ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.
Σε ένα σύγχρονο πολυχώρο στο κέντρο της Αθήνας, υψηλής αισθητικής και γεύσης 21 σύγχρονοι εικαστικοί παρουσιάζουν έργα ζωγραφικής και φωτογραφίας.
Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει:
«Το γράμμα αυτό έγινε εκτενέστερο, μόνο και μόνο γιατί δεν είχα τον καιρό να το κάνω πιο σύντομο».
– Pascal, Lettres Provinciales, 1656
«Από τα χειρόγραφα του Αγίου όρους, με τις συμπυκνωμένες, μικρές χειρόγραφες σελίδες της Αγίας γραφής, έως τα πολύ μικρά έργα του ex libris και τις μινιατούρες της κινεζικής ζωγραφικής, τα μικρά έργα τέχνης ποτέ δεν έπαψαν να συναρπάζουν και να εκπλήσσουν. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι η ωρίμανση του καλλιτέχνη, η συμπύκνωση μιας ενέργειας, η οποία με σοφία διοχετεύεται σε ένα μικρό έργο και με αυτό τον τρόπο μπορεί εύκολα να επιτύχει την ίδια ακριβώς συγκίνηση που θα προκαλούσε και ένα μεγαλύτερο. Ο καλλιτέχνης με την τεχνική αυτή δεν κινδυνεύει να πλατειάσει, έχει όμως να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό: να αποτυπώσει σε περιορισμένες διαστάσεις όλον του τον εσωτερικό κόσμο. Πολύ συχνά, και με έναν οξύμωρο τρόπο, τα μικρά έργα τέχνης είναι πολύ πιο εύληπτα για το απλό κοινό, και γι’ αυτό και τόσο αγαπητά, ίσως επειδή στην εποχή μας, στην εποχή της ταχύτητας, ακόμα και αυτό είναι το ζητούμενο: το γοργό, το εύκολο. Σαν μια πραγματικότητα μιας ανάμνησης ή ενός ονείρου, αξιοθαύμαστα και πάντα γοητευτικά, τα μικρά έργα τέχνης είναι κι αυτά ένα σημαντικό κομμάτι της τέχνης, που μας συντροφεύει και κάνει τη ζωή μας πάντα λίγο καλύτερη.»
