Συμμετοχή του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΗ στο πανελλαδικό διαγωνισμό ποίησης "Η Άνοιξη Που Μου Χρωστάς" Με το παρακάτω ποίημα συμμετέχει στο διαγωνισμό: ΠΕΤΡΑ Χρύσιζες στο δείλι και μαγεύτηκα. Στα χέρια…
Υποκριτές
ευλαβικοί πιστοί με μεγάλους σταυρούς και σβήνοντας το κερί που ανάβεις
κατασπαράζεις αθώες σάρκες
καρδιές που δίνουν απλόχερα ότι δίδαξε Εκείνος
τις πετάτε στην αρένα με τα λιοντάρια
κλέβοντας τον οβολό των ταπεινών
σκορπώντας τον στα πανηγύρια των αργιών
την έβδομη μέρα
πατώντας τις παπαρούνες του μόχθου
ώρες που ο ήλιος καίει καταμεσής
βροχής άδικα δάκρυα
ποτίζουν το χώμα στο βωμό της θυσίας των
Ανάσταση θα σημάνει όταν τρεις θα λαλήσει αλέκτωρ
και πέρα φύγει η καταχνιά
βγαίνοντας ήλιο υπέρλαμπρος
ημέρα πρώτη
μετά από την ανύψωση στους ουρανούς
αφήνοντας πίσω τόσα μαρτύρια.
Μαρία Αναγνωστοπούλου 28-3-17
Η ζωή είναι ωραία…άγκυρα!
Εισέρχομαι στο καλοκαίρι.
Επιστρώσεις.
Ήλιος,θάλασσα,νησιά,
εντεταλμένοι έρωτες.
Εισέρχομαι στο φθινόπωρο.
Επιστρώσεις.
Φύλλα χλωμά,σταγόνες,ποιητικές συλλογές,
εντεταλμένες αναμνήσεις.
Εισέρχομαι στον χειμώνα.
Επιστρώσεις.
Βοριάδες,χιόνι,βήματα μοναχικά,
εντεταλμένοι θάνατοι.
Εισέρχομαι στην άνοιξη.
Επιστρώσεις.
Φλύαρος ήλιος,άνθη,ζευγαρωμένα βήματα,
εντεταλμένη ευαισθησία.
Εξέρχομαι.
Οι επιστρώσεις,στιβάδες,
σε όλα τα σώματα.
Η έξοδος απαιτεί αποδερμάτωση.
Η ζωή είναι ωραία…άγκυρα.
Της αφήνω το δέρμα μου.
“Λήθη η Αυτοκράτειρα του Κόσμου” Χρήστος Παπουτσής, Άνεμος εκδοτική
” … Έρωτας μεγαλειώδες και σαγήνη τα πλεκτά του μαλλιά
Φαινόμενα ασυμβίβαστα
Σε νόμους φυσικούς
Ποσειδώνιους καιρούς
Και στων ψαριών τους βρόγχους
Επήρεια στ’ ανθισμένα δάση ασκεί
Στων θροϊσμάτων τα φυλλώματα νεκρική σιγή
Μέθοδος μυστικιστική
Σάρκα ερωτική
Και θα γραφτεί στην αιωνιότητα
Σαν ξόρκι έξω απ’ το νερό
Μητρική ανάταση θωρώ
Της γυναίκας την σύσπαση φιλώ
Αήττητη σε σερνικού κραυγή
Και την ακούν τα κύματα
Που μανιωδώς χτυπούν
Σε κόκκινα βράχια θα ξεχυθούν
Μες των θεριών τη λάβα
Κι αυτά να εξημερωθούν
Όπως τον άνεμο δίχως ανάσα
Και το κερί δίχως την φλόγα
Σαν του μυαλού την ψύχωση
Ποτέ άμα τον πνίξω….”
28/3/2018
Παναγιώτα.Α.
Χ Ρ Ω Μ Α Λ Ε Ξ Ι Κ Ο
Χείλη των βράχων αφανέρωτα στο φως
λόγια της δίνης που κυμάτισαν μαντίλι
όπως το αίμα που αγκαλιάζει το φθινόπωρο
ό,τι απομένει από το ράγισμα ο τόπος
Ποιος τρόμος άγουρης αυγής θα γίνει δώμα
όπως η άμμος των νεκρών που χαμηλώνει
Σκιές και λάφυρα σκιών
με τους λυγμούς των προφητών ως τη γαλήνη
βλέμμα αντίλαλο στο βλέμμα που ξεχείλισε
Δέντρο παιδί από τα ψίχουλα η νύχτα
σχεδόν ανάμεσα στους ώμους και στην εύνοια
σχεδόν ανάμεσα στη λήθη και στην άγνοια
Δέντρο παιδί απ’ το Ικρίωμα το σώμα
σαν το λοιμό και σαν το στάχυ η φωνή
ό,τι απομένει από το ρίγος το ξημέρωμα
ό,τι απομένει από το ρίγος το ξημέρωμα
στις πυρκαγιές των ορισμών γυμνό αλάτι
Χρόνος που βούρκωσε και σπάζει με τα σύμβολα .
ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΑΛΙΑΝΑ
Αναρωτιέμαι…
Πόσες μάσκες φορά η αγάπη;
Να κρύψει τα εύθραυστα φύλλα της καρδιάς προσπαθεί, κι εγώ εδώ μάχη να δίνω, σε κόσμο απρόσωπο με τετράγωνη λογική να την αναγνωρίσω.
Πνίγει η απραξία του πλήθους, ακίνητη σε θάλασσα αδιαφορίας, χάθηκαν οι θεοί του Έρωτα…;
Ασφυκτικά με τυλίγει το συναίσθημα στο λαιμό και τα χείλη πονούν στην απουσία σου
Αιχμηρό να ζεις με μισή καρδιά, δύσκολη ακόμη κι αναπνοή
Είθε ν’άγγιζες τα ακροδάχτυλα μου ανώνυμα κι ας έφευγες.
Ίσως τότε πολεμούσα δράκους που με φλογίζουν, ηθελημένα στον λάθος τούτο κόσμο.
Αναστασία Παπαδάκη.
” Χρήστος Γνωμικός
«Πολύτιμοι Λίθοι»
” Σίβυλλα τηράγματα
σε περιζώνουν όταν αμαρτάνε
και χτίζουν το καρτέρι
στην πλάτη σου…
Πόσο σε αγαπούν,
αναφωνούν…
Κλαίνε για σένα,
δεν ρωτούν αν θες
να χύσουν δάκρυ…
Φοβούνται για σένα,
και συ τους λες,
σίγα,
και φύγε
σαν φαρμάκι
όπως
ήρθες…”
Κώστας Καρούσος Είσαι μυστικόπαθη κι΄απόμακρη σαν αισθητική μετάγγιση στην απορύθμιση του νου !! Έν΄α μίλητο σούρουπο γέφυρες-ιδέες-έννοιες-ποταμοί, της άχρονης οδοιπορίας μας !! Ένα παρεκκλήσι λευκόπετρο εφησυχάζοντας την λάμψη του ήλιου…
Ελευθερία Σιαμπάνη
Ώρες έστεκε στην άκρη της θάλασσας .
Αμίλητη κοιτούσε τα σύννεφα
Ίσως και να τα μετρούσε
Κι όλο ψιθύριζε
σα να ρωτούσε
Και κάποια δάκρυα κυλούσαν ,
μικρά διαμάντια
στόλιζαν τη θάλασσα .
Κι ο χρόνος έμοιαζε μετέωρος
Τα μικρά κύματα έγιναν μεγάλα
σχεδόν έγλυφαν τα πόδια της .
Μα κείνη εκεί
Το κρύο δεν την άγγιζε
δε σταματούσε να σιγομιλεί .
Ορθή και ακίνητη
σ’ ένα διάλογο ατελείωτο ,
μοναχικό και παράξενο.
Εκείνη ψιθύριζε
και η θάλασσα πλησίαζε
όλο και πιο κοντά ,
ώσπου έγιναν ένα .
Και ο ψίθυρος έγινε αφρός
κι ο αφρός σύννεφο
Και ταξίδεψαν μαζί ….
Κοσμίδου Ιορδάνου Βάσω
Για τα μακρινά ταξίδια μου
που ποτέ δεν τέλειωσαν,
τα μάτια μου έγιναν δακρυσμένες λίμνες,
μαύρες ασάλευτες…
Για τους κρυφούς μου πόθους
που έσβησαν με γαλήνη
πριν καν ανάψουν…
στις αϋπνες νύχτες μου.
Για τις κενές μέρες μου,
που έμειναν άγραφες σελίδες
σ’ ένα βιβλίο που κιτρινίζει
πριν καν παλιώσει.
Για όλους τους δρόμους των ονείρων μου
που έγραψαν αδιέξοδο,
πριν καν ξεκινήσουν
κι ούτε μια πύλη φωτεινή,
μιας μεγάλης πολιτείας δεν αγνάντεψαν.
Για τη ψυχή μου
που σαν στέρφα βρύση
πριν καν δροσίσει ένα λουλούδι,
σταμάτησε να τρέχει…
Για τις αναμνήσεις μου
που επιβιβάστηκαν στο τραίνο της λήθης,
πριν καν τις αποχαιρετήσω
Για έναν άγνωστο σταθμό…
Για όλα αυτά απλώνω τα χέρια μου
στερνό αντίο να τους στείλω.
Για όλα αυτά, ενός λεπτού σιγή κράτησα…
Και συλλογίζομαι το ξεκίνημα
ενός αιώνιου ταξιδιού…
πάνω σε αιώνιο δρόμο!
Γι αυτό το ταξίδι,
σκύβω,
φιλί της Ζωής στη Ζωή μου δίνω!
.
.
“Φιλί Ζωής”
Από την υπό έκδοση συλλογή:
” Δραπετεύουσες Σκέψεις”