Όλοι θα αναγνωρίσετε το έργο του. Σε κάποιους θα αρέσει ενώ σε κάποιους όχι, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα δηλαδή… Εγώ προσωπικά δε δήλωσα ποτέ οπαδός του ρομάντζου και της νοσταλγίας. Θεωρώ πως η σκληρότητα της ζωής θα πρέπει να δίδεται ωμά στο κοινό, να σοκάρει και να μας φέρει αντιμέτωπους με την προβληματική μας φύση. Όπως επίσης θεωρώ πως θα πρέπει να καταργηθούν τα παραμύθια για τα παιδιά. Μόνο μια διαστρεβλωμένη έννοια του κόσμου δημιουργούν…Ο Joan Cornellà Vázquez γεννηθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1981 στη Βαρκελώνη, είναι ένας γελοιογράφος και εικονογράφος διάσημος για το ανατρεπτικό, σουρεαλιστικό χιούμορ και τα μαύρα χιουμοριστικά κόμικς καθώς και έργα τέχνης.
Comicword
Ο Καλ Ελ συναντά την Μαφάλντα
Η Μαφάλντα δημιουργήθηκε από τον Χοακιν Λαβαντο ή αλλιώς γνωστός με το ψευδώνυμο Κίνο( Quino) το 1963, για τις αναγκες ενος διαφημιστικού κόμικς και έκανε την εμφάνισή της σαν ηρωίδα σε σειρά ιστοριών δύο χρόνια αργότερα.
Ο Καλ Ελ μας μιλάει για τον Ζαφίνο
Όταν καποιος ακούει τη λέξη μπάσκετ, σκεφτεται τον Τζορνταν, οταν ακουει τη λέξη ποδόσφαιρο θα σκεφτει λογικά το Μαραντόνα, το Μέσι ή το Ροναλντο, τον αυθεντικό φυσικά.
Όταν θα ακούς τη λέξη μελάνι όμως αγαπητέ αναγνώστη, το μυαλό σου θα πηγαίνει στην όμορφη πόλη του Μπουένος Άιρες και σε ένα από τα πιο ταλαντούχα παιδιά που γεννήθηκαν σε αυτήν. Και επειδή τα σπουδαία παιδιά, δεν έχουν χώρο στον μάταιο τούτο κόσμο, έτσι και ο Ζαφίνο μας άφησε νωρίς.
Ο Χόρχε Ζαφίνο πέρασε μια ζωή όπου εργάστηκε σαν καλλιτέχνης μέσα και έξω από τα κόμικς. Στην ηλικία των 16 ετών, άρχισε να εργάζεται ως απλήρωτος μαθητευόμενος στα στούντιο κόμικς Ricardo και Enrique Villagran στο Μπουένος Άιρες, όπου ο πατέρας του είχε ζητήσει να τον πάρουν. O Zaffino έκανε τον εαυτό του ένα αναγνωρισμένο καλλιτεχνικο όνομα στη χώρα του και εργάστηκε για πολλά χρόνια σε σημαντικά comics της Αργεντινής, όπως ο Nippur de Lagash.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, ο Zaffino πραγματοποίησε ταξίδι στις ΗΠΑ με τον Ricardo Villagran, ο οποίος εργαζόταν τότε για το Comico. Σε αυτό το ταξίδι, ο Zaffino συναντήθηκε με τον επισης κομιξα, Chuck Dixon, και μαζί παρήγαγαν το Winter World.
Eκτος τυπογρφειων για είκοσι χρόνια, αυτή η βάρβαρη και ενθουσιώδης ιστορία επιβίωσης σε ένα παγωμένο μέλλον, είναι ένα από τα πιο επιφανή έργα κόμικς της δεκαετίας του ’80. Το εκπληκτικό έργο του Zaffino σε αυτή την ιστορία θεωρείται το αριστούργημά του.
Συνέχισαν να συνεργάζονται πανω στα κόμικς, δημιουργώντας τα βασικά graphic novels: Punisher Kingdom Gone και Assassin’s Guild και μια ιστορία του Savage Sword of Conan με τίτλο Ο Κέρατος Θεός. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Zaffino εργάστηκε τακτικά με τον συγγραφέα κομικ Dan Chichester σε διάφορα κόμικς, μεταξύ των οποίων ηταν το Critical Mass και η Terror Inc. Έκανε σχετικά μικρή δουλειά στην αμερικανική βιομηχανία κόμικς, όπου είναι γνωστός κυρίως για την τέχνη του στο Punisher, το Hellraiser του Clive Barker και το ‘Nam για τη Marvel Comics.
Το τελευταίο έργο του Zaffino στις Η.Π.Α. ήταν μια ιστορία που γράφτηκε από τον Dixon για την μίνι σειρά Batman Black and White του 1996. Συνέχισε να εργάζεται για την κωμική αγορά της Αργεντινής, αλλά επικεντρώθηκε στο έργο του ως ζωγράφος.
Ο Ζαφίνο πέθανε στις 12 Ιουλίου 2002 σε ηλικία 43 ετών από καρδιακή προσβολή στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής.
«Υπάρχουν λίγοι καλλιτέχνες που εργάζονται σε κόμικς στους οποίους μπορεί να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «ιδιοφυία», είχε δήλωσει ο συγγραφέας του Winterworld. Ο Jorge Zaffino ήταν ένας από αυτούς τους τύπους. Ήταν καλλιτέχνης του αληθινού καλλιτέχνη «. Ο καλλιτέχνης Steve Lieber είχε μιλήσει για την ικανότητα του Zaffino στην επίλυση των προβλημάτων των ιστοριών:
» Οποιοδήποτε από αυτά τα προβλήματα, απαιτεί πραγματική δουλειά και επιδεξιότητα για να επιλυθούν ικανοποιητικά. Η τεχνική του άλλαξε με την πάροδο του χρόνου, γινόταν ολο και περισσότερο ιμπρεσιονιστική, αλλά πάντα φαινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ενώ είναι αξιοσημείωτες οι λεπτομέρειες που διακρίνονται.Δημιούργησε πυκνά πλέγματα διασταύρωσης από φαινομενικά τις πιο πρόχειρες γραμμές, χαστούκιζε τις φόρμες του και φωτίζε τις φιγούρες του με τρόπο που δεν είχα δει ποτέ στα κόμικς πιο πριν. Η τεχνική του έμοιαζε μανιακή. Μόνο ο Θεός ξέρει που πρέπει να βρίσκονται τα πρωτότυπα έργα του. «
Ο Καλ Ελ στον κόσμο του Λέανδρου
Eiναι λοιπόν το 100ο άρθρο όπως με ενημέρωσε ο αρχισυντάκτης, και είναι τιμή μου και καμάρι μου να αφιερώσω αυτό το επετειακό άρθρο σε έναν από τους αγαπημένους μου Έλληνες κομίστες. Όχι μόνο γιατί θεωρώ οτι η γραμμή του ξεφεύγει από τα στενά όρια της χώρας μας και σίγουρα μπορεί να συγκριθεί με διάφορους τιτάνες του χώρου, αλλά και για τις πολιτικές του απόψεις. Όχι δε θα επεκταθώ σε πολιτικές αναλύσεις, απλά στον κόσμο του Λέανδρου, κυριαρχεί ο μηδενισμός και το χάος. Δε χρησιμοποιεί το κόμικ για να μας διασκεδάσει, αλλά όπως δηλώνει ο ίδιος, είναι ένας τρόπος να εξωτερικεύσει τις σκέψεις του. Θεωρεί το ανθρώπινο ον ημιτελές και δε διστάζει να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει σωτηρία για τον άνθρωπο, που οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση. Δε θα υπερέβαλα αν έλεγα πως το εύχεται κιόλας.
Μπήκε στην Καλών Τεχνών και δεν την τελείωσε ποτέ. Ο λόγος? δε θέλησε ποτέ να γίνει μια μηχανή παραγωγής πινάκων που θα βάζουν οι μεγαλογιατροί για να κοσμίσουν τα ιατρεία τους. Έγινε γνωστός από το ιστορικό περιοδικό 9 ενώ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στο περιοδικό της ΒΑΒΕΛ ενώ δημοσίευε και στην Ελευθεροτυπία, που ήταν η μόνη περίοδος της ζωής του, που όπως δηλώνει ο ίδιος, που έβγαζε λεφτά.
Αν θέλετε να περάσετε μερικές ευχάριστες στιγμές με το Λέανδρο, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ, ο τύπος είναι εδώ για να μας βυθίσει σε έναν κόσμο σκοτεινό, σε έναν κόσμο άναρχο. Γιατί ο Λέανδρος είναι αυτό:
Μπορεί οι προβληματισμοί του να με βρίσκουν σε πολλά σημεία σύμφωνο, σε κάθε μαύρο φόντο όμως ξεπετάγεται πάντα μια ηλιαχτίδα φωτός, για να δώσει δυναμική σε ένα έργο τέχνης. Έτσι και στην περίπτωσή του, ήρθε η στιγμή που έπρεπε να δημοσιεύσει σκίτσα για εφημερίδες. Έπρεπε λοιπόν το σκίτσο του να ανοιχτεί σε ένα ευρύτερο κοινό, και αυτό το κοινό ήθελε, όπως συμβαίνει και σήμερα, μια ιστορία με ζωηρά χρώματα, μεταφορές και κοινωνικοπολιτικά υποννοούμενα. Η ΧΩΜΑΤΕΡΗ είναι ένα τέτοιο έργο. Ένας χώρος ταφής σκουπιδιών στην Ελλάδα του τότε, που αντιπροσωπεύει δυστυχώς και την Ελλάδα του σήμερα,
Η «Χωματερή» δεν έχει ήρωες ανθρώπους, παρά συγχυσμένα σκουλήκια, διαβολικές κατσαρίδες, φασιστικά μυρμήγκια, παρανοϊκούς γλάρους, ποντίκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και αυτοκτονικού ντελίριου, κρανία που φιλοσοφούν και καρχαρίες που τρώνε ό,τι βρουν μπροστά τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε έναν βιομηχανικό πολιτισμό που παράγει μόνο σκουπίδια, η «Χωματερή» ήρθε να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να απολαύσει χαιρέκακα το δύσκολο θάνατο της ειρωνείας.
Άλλα γνωστά του έργα είναι το ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΣΚΥΛΙΑ και ο ΠΑΡΙΑΣ.
ΠΑΡΙΑΣ: α.άτομο με περιορισμένα δικαιώματα, ο παρακατιανός, ο κοινωνικά εξαθλιωμένος ή υποδεέστερος
β. άτομο το οποίο δεν είναι αποδεκτό απ’ το κατεστημένο
Σήμερα ζει και εργάζεται σα ζωγράφος στο Λονδίνο, γιατί πολύ απλά σε κάποιες χώρες το ταλέντο ανταμείβεται.
Να πιστεύετε στις ιδέες σας και να μη σκέφτεστε με βάση μόνο το χρήμα.
Bis zum nächsten mal
Ο Καλ Ελ συναντά τον Ένκι Μπιλάλ
Με αφορμή την επίσκεψή του στη χώρα μας στις 27 Φεβρουαρίου στο Ίδρυμα στέγης γραμμάτων και τεχνών, όπου λογικά οι φίλοι των κόμικς, και ιδίως οι λάτρεις της επιστημονικής φαντασίας, θα στήσουνε ουρές για να απολάυσουν από κοντά το φαινόμενο του, σας παρουσιάζω φιλοξενιαρτιστες και φιλοξενιαρτίστριες….τον Ένκι Μπιλάλ.
Ο Ενκι Μπιλαλ ειναι ένας τύπος που γουστάρω, τον γουσταρω γιατί ειναι δυστοπικός και Βαλκάνιος. Μπορεί να μην έχει τον χαρακτήρα του Κουστουρίτσα, που είναι ολίγον τι πανηγυρτζής, καθώς ένα κομμάτι του Μπιλαλ κατάγεται από την Τσεχία, και λίγοι το γνωρίζουν. Έχει τεράστια εκφραστικότητα στα έργα του, έναν πονεμένο χαρακτήρα θα έλεγα, καθώς όπως και ο ίδιος ομολογεί, η διάσπαση της πατρίδας του ( πρώην Γιουγκοσλαβία), του είχε στοιχήσει. Γεννήθηκε στο Βελιγράδι,σε μια εποχή που κυβερνούσε ο Τίτο και σε ηλικία μόλις 9 ετών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα και να αναζητήσει μαζί με την οικογένειά του την τύχη του στη Γαλλία. Εκεί είχε την τύχη να γνωρίσει το Goscccini (Asterix), ο οποίος αναγνωρίζοντας το μεγάλο ταλέντο του, τον προέτρεψε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Oι σημαντικότερες επιρροές του ήταν, τι άλλο… τα γαλλοβελγικό κόμικ και φυσικά ο θεός Μοέμπιους. Μια ματιά να ρίξετε στα έργα του θα το καταλάβετε…
Moebius…
Μπιλάλ…
Εγινε γνωστός από την τριλογία της Nikopol
(Η Αθάνατη Έκθεση, η γυναίκα
παγίδα και ο Ψυχρός Εκουαδόρ)
η οποία χρειάστηκε περισσότερο από μια δεκαετία για να ολοκληρωθεί.
Ο Bilal έγραψε το σενάριο και έκανε το έργο τέχνης. Το τελευταίο κεφάλαιο, εκλέχθηκε από το περιοδικό Lire ως το βιβλίο της χρονιάς στη Γαλλία…
Σίγουρα η τριλογία της Νικοπολ είναι το σημαντικότερο έργο του.
Ας κανουμε μια βουτιά στον κόσμο της να την εξερευνήσουμε…
Πρωταγωνιστής του δυστοπικού αυτού έπους είναι o Alcide Nikopol
ο οποίος μετά από μια καθειρξη 30 ετών γύρω από τη Γη υπο
κρυοσυντήρηση, επιστρέφει για να βρεί τη Γαλλία σε καθεστώς
φασιστικής κυριαρχίας μετά από δυο πυρηνικούς πολέμους.
Μες στην αισιοδοξία δηλαδή…
Η εικονογράφηση δεν αμφισβητείται από κανέναν γιατί είναι απλά υπέροχη.
Το έργο όμως έχει χαρακτηριστεί από πολλους ρηχό σεναριακά,
καθως θεωρείται οτι δε δίδονται αρκετα στοιχεία για το παρελθόν
των ηρωών και αντ αυτού παρέχονται πολλές συγκεχυμένες πληροφορίες
οι οποίες στην ουσία δεν εξυπηρετούν την πλοκή του έργου. Εμένα προσωπικά με μαγεύει και δε θα επεκταθώ περισσότερο επι
του θέματος…
Δυστυχώς είμαι και θα ειμαι εκτός Ελλαδος οταν επισκεφθει τη χώρα μας,
οσοι είστε εκει μη χάσετε την ευκαιρία. Οσοι πάτε να ξέρετε οτι σας ζηλεύω.
Να έχετε ένα όμορφο και εποικοδομητικό κυριακάτικο πρωινό,με καφε, κρασι και πολυ διάβασμα!
Bis zum nächsten mal!
Ο Καλ Ελ συνανταει τον Φρανκ Μίλερ
Καλημέρα κόσμε απο την καταραμένη ξενιτιά. Το μενου έχει σήμερα 300, Sin City, και Dark Knight.
Πριν βιαστεί κάποιος να βγάλει συμπερασματα και να μου πει Καλ Ελ, εκεί που εφτυνες τώρα γλύφεις, θα ειμαι κατηγορηματικός. Δεν είμαι υπέρ του αμερικάνικου κόμικ, θα αφιερώσω ‘ομως χρόνο για να παρουσιάσω ανθρώπους οι οποίοι φέρνουν το αναγνωστικό κοινό πιο κοντά στην 9η τέχνη. Και ο Φρανκ Μιλερ είναι ένας από αυτούς.
Πριν βιαστεί κάποιος να βγάλει συμπερασματα και να μου πει Καλ Ελ, εκεί που εφτυνες τώρα γλύφεις, θα ειμαι κατηγορηματικός. Δεν είμαι υπέρ του αμερικάνικου κόμικ, θα αφιερώσω ‘ομως χρόνο για να παρουσιάσω ανθρώπους οι οποίοι φέρνουν το αναγνωστικό κοινό πιο κοντά στην 9η τέχνη. Και ο Φρανκ Μιλερ είναι ένας από αυτούς.
Ο Καλ Ελ συναντάει τον Άλαν Μουρ
Xαιρετώ σας και καλη χρονιά σε όλους έστω και καθυστερημένος,εεε, συγνώμη καθυστερημένα ήθελα να πω. Αφου πέρασαν λοιπόν οι γιορτές κι επειδή είμαι πολύ γιορτινός τύπος είπα να τις παρατείνω κατα δύο βδομάδες. Έβγαλα λοιπόν το χριστουγεννιάτικο σκούφο μου και τα ψεύτικα γένια μου( ναι δεν υπάρχει αη Βασίλης) και είμαι έτοιμος να συνεχίσω το ταξίδι μας σε κόσμους φανταστικούς και χρωματιστούς. Όχι δεν θα πάρουμε παρέα LSD, Που λεφτά για τέτοια….Αστειεύομαι φυσικα…
Φορώντας λοιπόν τα ψεύτικα γένια και με ματι μισόκλειστο απο το πολύ κρασί κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Κοντοστάθηκα και το σύμπαν συνομώτησε για το ποιός θα είναι ο επόμενος σταθμός μας… Έμοιαζα κάπως έτσι
Που ειναι ο Καλ Ελ;;;;;
Η αλήθεια είναι ότι έψαχνα τον Καλ Ελ μέχρι που έλαβα αυτό… δεν ξέρω βέβαια αν έχει σχέση με τη πραγματικότητα ή θέλει να μας παραπλανήσει… αλλά αυτό έλαβα. Η επιστροφή του από εβδομάδα λοιπόν!!!!!!!
Ο Καλ Ελ συναντα τον MALK
Σήμερα έχω την ιδιαίτερη τιμή και χαρά να παρουσιάσω τον πρωτο Έλληνα κομίστα που θα φιλοξενήσει το σαιτ μας. Και το λέω αυτό γιατί πέραν της τεράστιας προσφοράς του στον χώρο των κόμικ τυχαίνει να τον γνωρίζω και προσωπικά και είναι στην ουσία ένας άνθρωπος που με το πάθος που δείχνει για τη δουλειά του, σε εμπνέει και σε ωθεί να εξερευνήσεις τον κόσμο των χάρτινων ηρώων όπως ο ίδιος τον αποκαλεί… ο λόγος για τον MALK…
Ο Καλ Ελ «συναντάει» τον Κόρτο Μαλτέζε
Υπάρχει άραγε άνθρωπος που δε θα συγκινούνταν από τη μορφή ενός ναυτικού με χρυσή καρδιά, ελεύθερο πνεύμα, που ταξιδεύει στα λιμάνια όλου του κόσμου για να γνωρίσει μεγάλες προσωπικότητες όπως αυτές του Ουίνστον Τσόρτσιλ, του Έρνεστ Χεμινγκγουέι, του Κωνσταντίνου Καβάφη και του σπουδαίου αμερικανού συγγραφέα Τζακ Λόντον? Δύσκολο εώς ακατόρθωτο θα έλεγα.
