Μιλάμε με την Αγγελική Αγγελοπούλου για την ποιητική συλλογή «Βανίλια Υποβρύχιο». Το πρώτο της βιβλίο που εκδίδεται απο τις εκδόσεις Flisvospublics. Μια ζεστή κουβέντα με μια ποιήτρια που ήρθε να μας εκπλήξει με τη πρώτη της ποιητική συλλογή. Η παρουσίαση της Συλλογής θα γίνει στο Harry’s Bar(Ζωοδόχου Πηγής,3 Αθήνα), την Κυριακή, 15Δεκεμβρίου, 2019, στις 7:30 μ.μ.
Author: admin
ΣΤΑ ΠΕΛΑΓΑ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ γράφει η Χριστιάνα Οικονόμου
Η φράση του Μαρτιάλη,Nec secum nec sine te possum vivere, θα μπορούσε να συνοψίσει επιγραμματικά τον κόσμο που χαρτογραφεί με την πρώτη ποιητική της συλλογή «Βανίλια Υποβρύχιο» η Αγγελική Αγγελοπούλου, ένα σύμπαν εγγενών αντινομιών που διέπουν την ουσία της Ύπαρξης και αντανακλώνται στις ανθρώπινες σχέσεις. Η φυσική παρουσία του Έτερου δεν καθίσταται απαραίτητη συνθήκη της δημιουργίας αυθεντικής ψυχικής επαφής και ουσιαστικής επικοινωνίας των δύο πλευρών, αλλά αντίθετα η φθοροποιός επίδραση του χρόνου αλλοιώνει τη δυναμική της συναισθηματικής συμμετοχής του στην ερωτική σύνδεση. Ενίοτε οι δύο πλευρές αποτελούν συμπληρωματικές και αλληλεξαρτώμενες οντότητες, που παρά τη βίωση συχνών συγκρουσιακών καταστάσεων δεν οδηγούνται στην τελική ρήξη. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις η μία πλευρά αναδεικνύεται σε δεσποτική φιγούρα που χειραγωγεί την άλλη με βασικό όπλο την απειλή, ή την υλοποίηση της «Φυγής», όμως η «υποτελής πλευρά», αν και φαινομενικά υιοθετεί το ρόλο του θύματος, στην πραγματικότητα διαθέτει μεγαλύτερη ισχύ, καθώς εγγυάται τη διατήρηση της εξουσιαστικής θέσης του θύτη. «Και όταν αναρωτιέσαι τι συμβαίνει να παίρνω πίσω τις μέρες που μου στέρησες με τις σιωπές, τις απουσίες , τα μη και τα όχι. Κάθε σύσπαση του κορμιού σου να σε σπρώχνει στο Καθαρτήριο Κι εγώ να χαίρομαι ξέροντας ότι σε έχασα για πάντα.»
Το πέρασμα του χρόνου επιδρά καταλυτικά στη συγκρότηση του Είναι και της ταυτότητας του ατόμου, που δέσμιο ενός στατικού σύμπαντος υιοθετεί ακούσια ένα μηχανισμό εμμονικής καταφυγής στις αναμνήσεις του παρελθόντος και συγχρόνως μιας ατέρμονης αναμονής ενός ακαθόριστου σημείου του χωροχρόνου, το οποίο συμβατικά αποδίδεται με τη λέξη Αύριο. Τι σηματοδοτεί όμως αυτό το κομβικό σημείο στην πορεία του ανθρώπινου βίου; Η έλευσή του δεν προσλαμβάνει κάποια μεσσιανική προοπτική, δεν λειτουργεί σαν μία άλλη «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» που θα συντελέσει στην ολοκληρωτική κάθαρση του ατόμου και στη σωματική και πνευματική του αναγέννηση, αλλά ισοδυναμεί με έναν ψυχικό Αρμαγεδώνα, το ολοκληρωτικό γκρέμισμα του σαθρού οικοδομήματος των κάλπικων ονείρων : «Αυτό το αύριο που έρχεται και μας ζυγώνει με θάνατο, χωρίς ελπίδα», όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζει η δημιουργός στο ομώνυμο ποίημα. Το άτομο τοποθετείται σε ένα μεταβατικό πεδίο διαρκούς εκκρεμότητας και αναμονής της ασαφούς αυτής χρονικής στιγμής που επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες, ενώ η συντήρηση της κατάστασης της αναμονής «δραματοποιημένη πρόζα η αναμονή», επώδυνη ή μάταιη «Το αναστάσιμο φως λούζει τις υπεκφυγές ανέσπερο. Πολύ κακό για το τίποτα θα πω» είναι σκόπιμη καθώς διαιωνίζεται από το ίδιο το άτομο προσδίδοντας νόημα στην υπαρξιακή του κενότητα, επιβραδύνοντας παράλληλα τον ερχομό του τέλους, ίσως και τον ολοσχερή αφανισμό του εξιδανικευμένου ερωτικού συναισθήματος, της ψευδαίσθησης της Ουτοπίας. «Όσο λείπεις σε θέλω πιο πολύ. Μα όταν είσαι δίπλα μου εξοργίζομαι».
Η υπαρξιακή οδύνη επιτείνεται ακόμη περισσότερο με την προσπάθεια ανάκλησης θραυσμάτων της μνήμης που λειτουργούν επικουρικά στη διαδικασία της αναμονής του Τέλους, του αγαπημένου προσώπου-λυτρωτή, ή κατατρέχουν βασανιστικά το άτομο με τη μορφή Ερινύων, «Τα δεσμά της μνήμης ζητούν να λύσουν τις ερινύες μου προκαλούν κι αντίστροφα το χρόνο μετράνε» ενώ η ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα διακόπτεται και αποσυμπιέζεται με εικόνες ανασύνθεσης στιγμών ψυχικής ευφορίας, που μετατοπίζονται από τον Βόσπορο και το αιγαιοπελαγίτικο τοπίο με κυρίαρχο μοτίβο το υδάτινο στοιχείο, τη θάλασσα, στο δυτικό κόσμο, στο δάσος της Βουλώνης και στις καλλιτεχνικές γωνιές ενός αμιγώς αστικού τοπίου, της Μοντμάρτρης του Παρισιού ή στα γοτθικά αρχιτεκτονικά μέλη του Καθεδρικού της Σαρτρ. Στην ουσία η συσσώρευση αναφορών και εικόνων του φυσικού περιβάλλοντος συγκροτεί, όχι ένα χωροταξικό, αλλά υπαρξιακό τοπίο με το οποίο αλληλεπιδρά το άτομο, ένα δραματικό σκηνικό απεικόνισης μιας γεωμετρικής συνένωσης διακριτών τόπων χωρίς ενιαία ολότητα, αντιπροσωπευτικών όμως των σημαντικών εποχών περιόδων της ζωής του. Εκτός όμως από την αποτύπωση της έκφρασης του υπαρξιακού αδιεξόδου και της αποδόμησης του Εαυτού που δημιουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις , με τη δύναμη των εικόνων που αποδίδουν το φυσικό περιβάλλον, τους ήχους ή την μυρωδιά των οργανικών μερών του, η Αγγελική Αγγελοπούλου μας μεταφέρει την αίσθηση της γαλήνης και της νοσταλγίας εμπειριών που δεν έχουμε βιώσει εμείς οι ίδιοι, «Ζέστη και νοσταλγία του καλοκαιριού οι ώρες. Η ξενοιασιά, φρέσκο νερό, το πλοίο για την Αμοργό…» προτρέποντάς τον αναγνώστη να αναδυθεί από τη θάλασσα της απόγνωσης «είμαστε απόνερα στης θάλασσας το μνήμα.» και να παλέψει ακόμη και ενάντια σε μια Αναπόδραστη Ειμαρμένη: «’Οποιος τη μοίρα του αποφάσισε ν’αλλάξει τα θέλω και τα πρέπει του έβαλε σε μια τάξη».
Χριστιάνα Οικονόμου
Φιλόλογος-MPhil στις Θεατρικές Σπουδές
Ο Εικαστικός Φώτης Ασπρομάτης «ΦΩΤΗνός», δομεί μια νέα σχολή, στιγματίζοντας με την τεχνοτροπία των έργων του, την σημερινή εποχή
Η ζωγραφική ως μια ιδιαίτερη εκφραστική γλώσσα αντιλαμβάνεται τα στοιχεία του αισθητού κόσμου και τα αποτυπώνει χωρίς λόγια ή φράσεις, χωρίς ήχο, με την συμβολική εκείνη έννοια που δημιουργεί στο αποδέκτη την υποκειμενική πάντα αίσθηση που εξαρτάται από πολλές παραμέτρους.
Τα έργα του ταλαντούχου Εικαστικού Φώτη Ασπρομάτη , χαρακτηρίζονται από την λιτή και αυστηρή μορφή ως ο δωρικός αρχαίος ρυθμός που αποσιωπά κάθε περιττό και μεταδίδει την ολότελα δική του εσωτερική και ουσιαστική ομορφιά μεταφέροντας έτσι την ουσία της σκέψης του και της ψυχής του, με το μόνο στολίδι την παλέτα των χρωμάτων …
Αποπνέουν ένα ποιητικό μυστήριο, άλλοτε με την απαλή και άλλοτε με την έντονη πινελιά των αποχρώσεων , δημιουργώντας μια μαγική ατμόσφαιρα παρόλη την επίπεδη σύνθεση . Μια εκλεπτυσμένη στιλιστική ανάκτηση, που όμως είναι συχνά αποτέλεσμα μακράς επεξεργασίας, καθώς οι λεπτομέρειες που μεταφέρονται, δείχνουν την ταυτότητα του σε κάθε έργο που συνυπογράφει την ιδιαίτερη αυτή μορφή τεχνοτροπίας.
Αν και το πρώτο του ολοκληρωμένο έργο ήταν η αποτύπωση ενός τοπίου της φύσης, η ταυτότητα του καλλιτέχνη έρχεται να καθοριστεί από μια σειρά έργων με τίτλο » Ένα βήμα μπροστά» με εμβληματικό κυρίως στοιχείο τις γυναικείες φιγούρες που ξεδιπλώνει την αισθητική οπτική του στην τάση κάθε εποχής .
Οι γυναικείες φιγούρες του, είναι το καθρέφτισμα της αντίληψης του για την ιδεατή Γυναίκα, που αποπνέουν δυναμισμό, κομψότητα , θηλυκότητα.
Τα έργα του δέχτηκαν επιρροές από την πρώτη και πιο σημαντική γυναίκα όλων μας « την μητέρα » η οποία καθώς ζωγράφιζε… ένα νέος δημιουργός γεννιόταν από την δική της σκέψη συμπληρώνοντας την δική του φαντασία με εικόνες που δημιουργούσε πριν ακόμα πιάσει το πινέλο.
«Για τον Φώτη Ασπρομάτη, ο αισθησιασμός είναι η προέκταση του μυστηρίου, μια γοητεία κρυμμένη πίσω από ελλειπτικές παραστάσεις. Είναι το σύνολο του έργου , ο συνδυασμός του θέματος και των χρωμάτων. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα υπάρχει πάντα μια κόκκινη πινελιά … άλλωστε η ζωγραφική του είναι μια ερωτική σχέση- πράξη με το αποκορύφωμα της, όταν το δημιουργικό ταξίδι του, επιφέρει την ψυχική ολοκλήρωση»
Ο Φώτης Ασπρομάτης εξακολουθεί να συγκεντρώνει τα βλέμματα του φιλότεχνου κοινού της Ιταλίας καθώς ο ίδιος ο διοργανωτής της Open art 2016 Mr. G. Morabito προσκαλεί κάθε χρόνο τον καλλιτέχνη να λαμβάνει μέρος στις εκθέσεις του.
Λίγα λόγια γνωριμίας από τον δημιουργό πριν την μικρή συνέντευξη που μας παραχώρησε…
Ο Φώτης Ασπρομάτης «ΦΩΤΗνός» γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 1965. Η ζωγραφική ήταν και είναι η μεγάλη του αγάπη. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό με αποκορύφωμα την συμμετοχή του τον Ιανουάριο του 2016 στο προεδρικό Μέγαρο της Ρώμης. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις και 5 ατομικές με μεγάλη επιτυχία. Η σειρά έργων του με τίτλο » Ένα βήμα μπροστά» με εμβληματικό κυρίως στοιχείο τις γυναικείες φιγούρες, πήρε σάρκα και οστά ως κόσμημα από ασήμι 925, και ορείχαλκο φινιρισμένο με χρυσό και σμάλτο. Η συλλογή είναι συλλεκτική, αριθμημένη με υπογραφή. Κομμάτια της συλλογής φιλοξενούνται στο Τελλόγλειο ίδρυμα Μουσείο Τεχνών. Επίσης έχει δημιουργηθεί μια σειρά από χειροποίητες δερμάτινες γυναικείες τσάντες με απεικόνιση κάποιων έργων του. Με αφιερώματα σε Ευρώπη και Αμερική έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές καθώς και ψηφιακά σε διαδικτυακές Γκαλερί σε Παρίσι και Ν. Αφρική. Συνέντευξη στην Palmos News. Η συνέντευξη αυτή κοσμεί το βιβλίο της συγγραφέως δημοσιογράφου Μαίρη Λαρεντζάκη Γκιώνη με τίτλο » Διάλογοι με ανθρώπους της τέχνης και του πνεύματος» μαζί με άλλες 27 συνεντεύξεις φωτεινών δημιουργών όπως Μ. Πλεσσας Χ. Λεοντης και άλλους. Έδωσε συνέντευξη στον Θόδωρο Ανδρεάδη Συγγελάκη για το ΑΠΕ-ΜΠΕ με αφορμή την συμμετοχή του στο προεδρικό μέγαρο της Ρώμης.
Τον δημιουργό Φώτη Ασπρομάτη (ΦΩΤΗνός) , τον χαρακτηρίζει ο λιτός σχεδόν δωρικός τρόπος έκφρασης στον σχεδιασμό του, τον οποίο ντύνει με μία παλέτα χρωμάτων τόσο πολυποίκιλη, ώστε να δημιουργεί ένα ηχηρό αποτέλεσμα στις αισθήσεις.
Μοιραία η συζήτηση μαζί του αποκαλύπτει πολλά ακόμη ….
Α.Ρ. Οι γυναικείες φιγούρες σας, αποπνέουν δυναμισμό, κομψότητα , θηλυκότητα. Καταφέρατε να τις φέρετε πιο κοντά στους αποδέκτες καθώς τις μετατρέψατε σε μια φινετσάτη σειρά κοσμημάτων για να στολίζει το πιο θαυμαστό δώρο της ζωής την « Γυναίκα »
Υπάρχει αποδοχή , κι αν ναι, που μπορεί κάποιος να δει τα μικρά αυτά αριστουργήματα ;
Φ.Α. Ήταν όνειρο ζωής , οι φιγούρες μου να μετουσιωθούν σε κόσμημα που να γίνεται ένα με το πιο θαυμαστό δώρο της ζωής την γυναίκα ! τα κοσμήματα μου την παρούσα περίοδο φιλοξενούνται στο «Τελλόγλειο ίδρυμα Τεχνών» στην Θεσσαλονίκη , και παράλληλα στις εκθέσεις μου.
Α.Ρ. Θεωρείτε ότι η ουσία και η ομορφιά κρύβεται πίσω από οτιδήποτε απλό. Έτσι λοιπόν βλέπουμε στα έργα σας περίτεχνες , λιτές γραμμές, μεταφέροντας έτσι την ουσιαστική σκέψη και τον ενδοχώρο της ψυχικής σας διάθεσης. Τα χρώματα πως απεικονίζονται σε συνδυασμό των παραπάνω ;
Φ.Α. Αρχή στην ζωή μου είναι ουκ εν τω πολλώ το ευ . Είμαι εραστής των απλών, λιτών γραμμών γιατί δίνουν πιο ξεκάθαρα τα νοήματα της ψυχής μου. Η παλέτα των χρωμάτων μου είναι συγκερασμός της ψυχικής διάθεσης και της φαντασίας μου
Α.Ρ. Πολλά έργα σας έχουν μια άλλη θεματολογία από εκείνη που σας έχει καθιερώσει ως ο δημιουργός της γυναικείας φιγούρας μέσα από την όποια ιδιότητα την υμνείτε… Εννοώ τα πλοία, την θάλασσα, άλλοτε στατικά και άλλοτε σε κίνηση , πάντα όμως με την ίδια λιτή μορφή και την χρωματική σύνθεση που σας αναγνωρίζουμε. Τι υποδηλώνουν;
Φ.Α Η θάλασσα και τα φορτηγά πλοία αντιπροσωπεύσουν τα ταξίδια της ψυχής μου, είτε σε φουρτουνιασμένα νερά είτε σε νηνεμία. Η απεραντοσύνη της ανοίγει την οπτική της φαντασίας μου.
Α.Ρ. Έχω δει, πολλά από τα έργα σας, να ολοκληρώνουν το concept ενός χώρου σπιτιού με την δική σας αισθητική . Καθώς στις τάσεις της νέας χρονιάς παρουσιάζεται αυξημένο οπτικό ενδιαφέρον, σε αποχρώσεις του κόκκινου, του πράσινου και μίξεις του γκρι με μπλε ή πράσινο μέσα σε άνετο, πολυτελές και ζεστό, περιβάλλον, βελούδινοι καναπέδες και Έπιπλα με όστρακο ή κόκαλο… θα μπορούσατε να προτείνετε για κάποιο περιοδικό δικές σας ιδέες που κουμπώνουν με τα έργα σας ;
Φ.Α. Επειδή η τέχνη είναι διαχρονική, ενώ η μόδα εκ φύσεως αλλάζει η άποψη μου είναι ότι δεν επιβάλλεται ο χρωματικός συνδυασμός και το στυλ ενός έργου με το χώρο που βρίσκεται. Ένα έργο τέχνης αποτελεί ένα στολίδι για τον χώρο που το φιλοξενεί. Ιδέες για διακόσμηση πάντα υπάρχουν γι αυτό τις μοιράζομαι στο διαδίκτυο. Σαφώς και θα μπορούσα να προτείνω ιδέες μου σε κάποιο περιοδικό που θα ζητούσε την άποψη μου.
Α.Ρ. Διαβάζοντας τα παρακάτω τι θα λέγατε για το ύφος της δικής σας τεχνοτροπίας και πόσο ταιριάζει στην σημερινή εικόνα ενός χώρου που θέλουμε να είναι λιτός, ξεκούραστος στο μάτι, αλλά και κομψός ;
( Ξεκινώντας από το Art deco, το κίνημα μεταξύ 1925-1940 που επηρέασε την αρχιτεκτονική, τη τέχνη και το design και σήμαινε νέο, λαμπερό, πολυτελές και λειτουργικό. Στα 1950 και μετά Metropolitan style με Χαρακτηριστική του αντίθεση το λευκό με το μαύρο, οι καθαρές γραμμές, τα πιο σκούρα χρώματα, τα ακριβά, βαριά, πολύτιμα υλικά όπως το δέρμα, το ατσάλι, η γούνα… Αργότερα έκανε την εμφάνιση της η αυτοκρατορία του minimal με χρώμα… Και στην συνέχεια ο όρος «contemporary» που σημαίνει «σύγχρονος» αναφέρεται σε μια διακόσμηση που είναι Το Σήμερα)
Φ.Α. Ό,τι μας περιβάλλει και μας δίνει ομορφιά, ζεστασιά και χαλαρώνει την ψυχή μας, αυτός θα πρέπει να είναι ο γνώμονας για το πώς θα πρέπει να «ντύσουμε» το σπίτι μας. Το ύφος των έργων μου είναι ένας συνδυασμός με στοιχεία των δυο τελευταίων που αναφέρατε, αλλά η διάθεση μου είναι να προσδώσω την ευκαιρία της ταύτισης του αποδέκτη ενεργοποιώντας την δική του ψυχική κατάσταση ακουμπώντας πάνω στην δική μου ….
Α.Ρ. Πείτε μας για τις παρουσιάσεις σας την χειμερινή περίοδο , ίσως και κάτι που βρίσκεται ακόμα στα σκαριά περιμένοντας την στιγμή της απογείωσης
Φ.Α. Ένας καλλιτέχνης είναι πάντα υπ’ ατμόν για καινούργιες δημιουργικές εμπειρίες. Υπάρχουν κάποιες προσκλήσεις συνεργασίας για το Εξωτερικό, συγκεκριμένα για Παρίσι και Ν. Υόρκη, οι οποίες βρίσκονται στο στάδιο της συζήτησης. Ευχαρίστως να τις μοιραστώ μαζί σας όταν θα έχουν οριστικοποιηθεί και υλοποιηθεί.
Α.Ρ. Διαισθάνομαι τον βαθύτερο στόχο του καλλιτέχνη, δημιουργώντας μια ξεκάθαρη αλλά και ξεχωριστή εποχή για τις εικαστικές τέχνες, στιγματίζοντας θετικά τους αποδέκτες του .
Μια νέα σχολή δομείται από τον Φώτη Ασπρομάτη, που ευελπιστώ να έχουμε την ευκαιρία στην επόμενη συζήτηση μας, να ανακαλύψουμε, με τα στοιχεία της εσωτερικής διεργασίας του, πριν δουν το φως του ήλιου.
Για το FiloxeniArt
Agathi Revithi
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ – ΚΟΥΚΑΚΙ | Ανέγγιχτο στο ΧΡΟΝΟ»
35,35,249,259.668793 
btr 
smart 
dav 
dav 
«LITTLE PARIS – KOUKAKI | Untouched by TIME»
Ομαδική Εικαστική Έκθεση
Εγκαίνια: Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2019
ώρα 13:00 – 17:00
ΤRII ART HUB
Δράκου 9, Κουκάκι
(λίγα μέτρα από το σταθμό μετρό ΣΥΓΓΡΟΥ – ΦΙΞ, έξοδος ΔΡΑΚΟΥ)
Η έκθεση διαρκεί από 8 έως 18 Δεκεμβρίου 2019
Για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
Η επιμέλεια ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.
Στην πιο πολυφωτογραφημένη και πολυσυζητημένη διεθνώς γειτονιά της Αθήνας, 34 σύγχρονοι εικαστικοί εμπνέονται και παρουσιάζουν έργα τους, προσεγγίζοντας πολυθεματικά το Κουκάκι, αυτά που αντιπροσωπεύει και τον χρόνο που ναι μεν αγγίζει, δίνοντας ώθηση στην Τέχνη, αλλά συγχρόνως την αφήνει ανεπηρέαστα να δρα στο πέρασμά του.
Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει:
«Ένας συνδυασμός παραδοσιακού και σύγχρονου, το τέλειο πάντρεμα απόλυτης ηρεμίας και διαρκούς κίνησης δεν δύναται σε καμία περίπτωση να αφήσει αδιάφορους τους Αθηναίους. Γι’ αυτό και το Κουκάκι (ή αλλιώς, η συνοικία του Κουκάκη, παλιού κρεβατοποιού της περιοχής) έχει πια μια μεγάλη θέση όχι μόνο στην καρδιά των ντόπιων, αλλά και των τουριστών της χώρας.
Το Κουκάκι ψηφίστηκε, για άλλη μια φορά, μια από τις 16 καλύτερες συνοικίες στον κόσμο.
Λόγω της έντονης παρουσίας διανοουμένων, της γοητευτικής ρετρό όψης του και της έντονης παρουσίας της παλιάς Αθήνας, από την δεκαετία του ‘80 έως και σήμερα, η περιοχή είναι επίσης γνωστή με το όνομα «Μικρό Παρίσι». Μια γειτονιά που θυμίζει άλλη εποχή, ανεπηρέαστη από το πέρασμα του χρόνου, από την επίδραση του καινούργιου, από τις μόδες της κάθε εποχής.
Αδιαμφισβήτητα, λοιπόν, αυτό που κάνει την περιοχή τόσο ιδιαίτερη και αγαπητή είναι η ικανότητά της να μένει ανέγγιχτη στο χρόνο. Ενώνοντας την Ακρόπολη με τα νότια προάστια, μια ανάσα από το λόφο του Φιλοπάππου αλλά και από την καρδιά της πρωτεύουσας, το Κουκάκι αποτελεί για την Αθήνα ένα «πέρασμα» ανάμεσα στις μεγαλύτερες περιοχές. Εδώ, τα εμπορικά κέντρα και οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν ευδοκιμούν, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα στην πανέμορφη αυτή γειτονιά να μην αλλάζει τον παραδοσιακό και συνοικιακό, αλλά πάντα πολυπολιτισμικό και καλλιτεχνικό της χαρακτήρα.
Η παρούσα έκθεση σκοπό έχει να αναδείξει την πολύπλευρη φύση της περιοχής και να μας θυμίσει για άλλη μια φορά πως το Κουκάκι, αυτή η μικρή γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας ήταν, είναι και θα παραμείνει αδιαμφισβήτητα η πρωτεύουσα των τεχνών και των καλλιτεχνικών δρωμένων.»
Συμμετέχουν οι εικαστικοί:
Martin Davis, Zeiko Duka, Μαίρη Αρνή, Ρένα Βαλλιανού, Ρούλα Βασιλάκη, Μαρίνα Βλαχάκη, Φανή Γαβαλά, Βασιλική Δημητράκου, Αγγέλα Ευθυμιάδη, Γεράσιμος Θωμάς, Έλενα Καλαποθάκου, Γιάννης Καμίνης, Χριστίνα Καπετάνιου, Μαίρη Κάρλου, Στέλλα Κάρλου, Στέλλα Κατεργιαννάκη, Χριστίνα Κατεργιαννάκη, Γεωργία Κοκκίνη , Ιάκωβος Κολλάρος, Κυριακή Λέκκα, Τέτη Λυριντζή, Κωνσταντία Μακρή, Πόπη Παλατιανού, Καίτη Πανάγου, Μαριέττα Παπαγεωργίου, Έμμα Παπαδοπούλου, Σουζάνα Παπακαλιάτη, Γιάννης Πέτρου, Μαρία Σταμάτη, Μαρίνα Συντελή, Αθηνά Τζέη, Μαίρη Τριβιζά, Όλγα – Αικατερίνη Τσουρή, Κατερίνα Χορταριά
ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Concept – Οργάνωση – Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου
email: [email protected] // [email protected]
Επιμέλεια: Όλγα Λατουσάκη
Επιμέλεια αφίσας: Σοφία Παπαδοπούλου
Εγκαίνια: Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2019 | ώρα 13:00 – 17:00
Διάρκεια έκθεσης: 8 – 18 Δεκεμβρίου 2019
Facebook link: https://www.facebook.com/LazarouMyExhibitions/?modal=admin_todo_tour
TRII ART HUB
Δράκου 9
Κουκάκι
(σταθμός μετρό ΣΥΓΓΡΟΥ ΦΙΞ – έξοδος Δράκου)
Ημέρες και Ώρες λειτουργίας
Δευτέρα έως Παρασκευή: 12:00 – 20:00
Σάββατο – Κυριακή: 13:00 – 18:00
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
- Δελτίο Τύπου
- ...
Οι εκδόσεις Flisvospublics υποδέχονται την ποιήτρια Αγγελική Αγγελοπούλου και την ποιητική της συλλογή «Βανίλια Υποβρύχιο»
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Οι εκδόσεις Flisvospublics υποδέχονται την ποιήτρια Αγγελική Αγγελοπούλου και την ποιητική της συλλογή «Βανίλια Υποβρύχιο», στον χώρο του Harry’s Bar(Ζωοδόχου Πηγής,3 Αθήνα), την Κυριακή, 15Δεκεμβρίου, 2019, στις 7:30 μ.μ.
Το βιβλίο αξιοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία και συνοδεύεται με απαγγελίες ποιημάτων από την ίδια την ποιήτρια. Κεντρικό θέμα ποίησής της, η έκφραση του υπαρξιακού αδιεξόδου και της αποδόμησης του Εαυτού που δημιουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις . Όμως, με τη δύναμη των εικόνων που αποδίδουν το φυσικό περιβάλλον, τους ήχους ή την μυρωδιά των οργανικών μερών του, η Αγγελική Αγγελοπούλου μας μεταφέρει την αίσθηση της γαλήνης και της νοσταλγίας εμπειριών που δεν έχουμε βιώσει εμείς οι ίδιοι, «Ζέστη και νοσταλγία του καλοκαιριού οι ώρες. Η ξενοιασιά, φρέσκο νερό, το πλοίο για την Αμοργό…» προτρέποντάς τον αναγνώστη να αναδυθεί από τη θάλασσα της απόγνωσης «είμαστε απόνερα στης θάλασσας το μνήμα.» και να παλέψει ακόμη και ενάντια σε μια Αναπόδραστη Ειμαρμένη: «’Οποιος τη μοίρα του αποφάσισε ν’αλλάξει τα θέλω και τα πρέπει του έβαλε σε μια τάξη».
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣΠαρουσίαση: Μαρία Βέρρου(Συγγραφέας-Μεταφράστρια)
Φωτεινή Μπαλή(Ψυχολόγος)
Συντονισμός: Αμαρυλλίς Ξενάκη
Αφήγηση: Γρηγόρης Ορφανουδάκης(Ηθοποιός-Εκφωνητής)
Ελπίδα Μηναδάκη(Συγγραφέας-Ηθοποιός-Θεατρική Παραγωγός)
Μουσικό Σχήμα: Ωδηπόροι (Ντόρα Μάλλιαρη, Γιώργος Παπουτσάς, Νίκος Ιωαννίδης)
Η Έλενα Πίνη συνομιλει με τον Γιάννη Σκαρίμπα
ΦΑΝΤΑΣΙΑ
(από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Νά ναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί
πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,
καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.
Και νάν’ σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά
γι’ άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά
όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.
Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός
γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει
Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:
έξω απ’ τόν κύκλο των νερών – στά χάη.
Κι όλο νά πνέει, νά μάς ωθεί αύτός ο άνεμος μαζί
πέρ’ από τόπους καί καιρούς, έως ότου – φως μου –
(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν’ η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ’ τήν τρικυμία αύτού τού κόσμου . . .
ΣΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΝΙΚΗΤΕΣ
Τ’ άστρα αγωνίζονταν να βγούνε νικητές,
μα τα σύννεφα της πόλης αγόγγυστα νικούσαν.
Ήθελαν βλέπεις, να κρύψουν τους εραστές
που αγκαλιασμένοι στα πεζοδρόμια περπατούσαν.
Κι ο αγέρας της θάλασσας που φύσαγε δυνατός
έριχνε τα κορμιά στις αγκαλιές των ερωμένων.
Για να θεριέψει τα κύματά τους εντός
που θα τους βγάλουν μακριά από ακτές χρόνων περασμένων.
Κι η φαντασία τους τούς πλάνευε να πουν
το σ’ αγαπώ σημαία τους να κάνουν
και σ’ ένα πλοίο δίχως άγκυρα να μπουν
ταξιδευτές του κόσμου ν’ ανασάνουν.
Δεν υπολόγιζαν ούτε θεό ούτε θνητό,
μονάχα τον έρωτά τους ακολουθούσαν
και στα νερά τους θα κρύβαν το μυστικό
που μέχρι θανάτου τους δε θα τ’ ομολογούσαν.
Τ’ άστρα αγωνίζονταν να βγούνε νικητές,
μα τα σύννεφα της πόλης αγόγγυστα νικούσαν.
Ήθελαν βλέπεις να κρύψουν τους εραστές
που αγκαλιασμένοι στα ονείρατά τους περπατούσαν.
Έλενα Πίνη
βιογραφικό
Ο Γιάννης Σκαρίμπας (Αγία Ευθυμία Φωκίδος, 28 Σεπτεμβρίου 1893 – Χαλκίδα, 21 Ιανουαρίου 1984) ήταν Έλληνας λογοτέχνης, κριτικός, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και πεζογράφος. Το έργο του, εντυπωσιακό σε έκταση και ποικιλία, σημαδεύτηκε από την έντονη αντιδικία του με τις καθιερωμένες αξίες της ζωής και του αστικού πολιτισμού. Εισήγαγε επίσης υπερρεαλιστικά στοιχεία στην ελληνική πεζογραφία. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν γόνος ιστορικής οικογένειας από την Αγία Ευθυμία της Φωκίδας, αφού ο πατέρας του, Ευθύμιος Σκαρίμπας, ήταν απόγονος αγωνιστών της Επανάστασης του 1821. Ξεκίνησε τις εγκύκλιες σπουδές του στο σχολαρχείο του Αιγίου και τις ολοκλήρωσε στην Πάτρα στο Α’ Γυμνάσιο Πατρών[4]. Υπηρέτησε στον Ελληνικό Στρατό, την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στο μακεδονικό μέτωπο, ως ανθυπασπιστής στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, όπου διακρίθηκε, τραυματίστηκε στο σβέρκο και παρασημοφορήθηκε. Διορίστηκε τελωνοσταθμάρχης στην Ερέτρια (πρώην Νέα Ψαρά) και το 1915 εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα, για να εργαστεί εκεί ως εκτελωνιστής, ενώ παράλληλα γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τότε παντρεύτηκε με την Ελένη Κεφαλινίτη και απέκτησαν πέντε παιδιά. Μετά το γάμο του και μέχρι το 1922 αποσπάστηκε στο τελωνείο της Ερέτριας.
Στα γράμματα εμφανίστηκε κατά τη δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά της Αθήνας και στις εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός. Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση με το πραγματικό του όνομα έγινε το 1929, όταν έλαβε το Α΄ βραβείο διηγήματος για το πεζό Ο καπετάν Σουρμελής ο Στουραΐτης, το οποίο δημοσίευσε στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα του Κωστή Μπαστιά. Ο Γιάννης Σκαρίμπας ήταν ό σημαντικότερος εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα γιατί τόσο το εικονοκλαστικό του ύφος όσο και ή ιδιόρρυθμη γλώσσα πού χρησιμοποίησε στα έργα του,προκάλεσε αίσθηση για την εποχή εκείνη. Βραβεύθηκε με το Πρώτο Κρατικό Βραβείο λογοτεχνίας το 1976 (βλ. Βικιθήκη) για το αντιπολεμικό μυθιστόρημά του του, Φυγή προς τα εμπρός.
Ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας, όπως ήταν γνωστός στους φίλους του, έζησε όλη του τη ζωή στη Χαλκίδα και ταξίδεψε ελάχιστα. Κείμενά του υπάρχουν δημοσιευμένα και σε περιοδικά ενώ αρκετοί στίχοι του έχουν μελωποιηθεί. Τα πιό γνωστά μελοποιημένα ποιήματά του είναι Σπασμένο καράβι, Ουλαλούμ και Εαυτούληδες για τα οποία που έγραψαν μουσική αντίστοιχα οι συνθέτες Γιάννης Σπανός, Νικόλας Άσιμος και Διονύσης Τσακνής. Πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1984 και τάφηκε δημόσια δαπάνη στο κάστρο του Καράμπαμπα.
Το 1998 το σπίτι του όπου γεννήθηκε στην Αγία Ευθυμία ο Γιάννης Σκαρίμπας ανακηρύχθηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο γιατί «χρειάζεται κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν 1469/1950, το κτίριο που γεννήθηκε ο Γιάννης Σκαρίμπας στην κοινότητα Αγ. Ευθυμίας Ν. Φωκίδας, ιδιοκτησίας της Κοινότητας, επειδή συνδέεται με έναν από τους αξιολογότερους Έλληνες λογοτέχνες του 20ού αιώνα».
Ο Γιάννης Σκαρίμπας αυτοσυστηνόταν, με το προσωπικό ύφος που τον χαρακτήριζε, ως:
… συνταξιούχος τελωνειακός, διασαφιστής και τάχα λογοτέχνης αλλά και
Ανάξιος απόγονος ορεσίβιων προγόνων αναφερόμενος στην καταγωγή του από την Φωκίδα.
Σε ιδιόγραφο βιογραφικό σημείωμά του γράφει:
Γεννήθηκα το 1893 στο χωριό Αγια-Θυμιά της Παρνασσίδος – πρώην Δήμου Μυωνίας. Το δημοτικό μου σκολειό το πέρασα στην Ιτέα των Σαλώνων. Το Σχολαρχείο στο Αίγιο και το Γυμνάσιο στην Πάτρα. Εδώ (στη Χαλκίδα) ελθόντας για στρατιώτης (κληρωτός) το 1914 παντρεύτηκα (… εξ’ έρωτος). Έκτοτε, σχεδόν δεν ‘‘το κούνησα’’ από την πόλη ετούτη = τη Χαλκίδα. Έκανα οικογένεια (παιδιά, νύφες κι εγγόνια) και μνέσκω ακόμα, γράφοντας Λογοτεχνία και Ιστορία. Αλλά και Ποίηση και Θέατρο.
Τώρα υπέρ τα 84 μου χρόνια γεγονώς, εφησυχάζω (σχεδόν μόνος) στο σπιτάκι μου, ζων ‘‘αεί -μη- διδασκόμενος’’, εν αναμονή του ‘‘εσχάτου-μου-μαθήματος’’, ευχαριστώντας εκείνο που ονομάζουμε Θεό, ‘‘για τα βουνά και για τα δάση που είδα…’’ (του Ζαχ. Παπαντωνίου).
Και για το ακριβές των παραπάνω αυτών μου ασημάντων, υπογράφομαι,
ο ταπεινότατος
Γιάννης Σκαρίμπας
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΛΗΣ Το πάθος του για τις Εικαστικές τέχνες
ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΕΛΗΣ «Το πάθος του για τις Εικαστικές τέχνες , η επιμονή και η εργατικότητα του, τον οδήγησαν στην επιτυχία»
Ο Χρήστος Δελής είναι ένας Καλλιτέχνης σχεδόν αυτοδίδακτος, μα γεννημένος για να υπηρετήσει με πάθος τις Εικαστικές τέχνες, διαρκώς ανήσυχος, με όλο και περισσότερη θέληση και τόλμη για ό,τι νέο βάλει σαν στόχο , πάντα με την πραγμάτωση και την επιτυχία.
Η ασχολία του με την ζωγραφική ξεκίνησε στα παιδικά του χρόνια, μαθητής της Τετάρτης δημοτικού με αφορμή την θέληση της δασκάλας να ζωγραφίσουν ως θέμα τον Αχιλλέα όπως ακριβώς απεικονιζόταν στο το βιβλίο της Τετάρτης τάξης. Το έργο του Χρήστου Δελή ξεχώρισε καθώς ήταν άξιο συγχαρητηρίων.
Στην συνέχεια καθώς το Γυμνάσιο δεν είχε μάθημα καλλιτεχνικών , αποφασίζει να τελειώσει την στρατιωτική του θητεία. Όμως το μικρόβιο έβραζε μέσα του, καθώς μέσα από την ζωγραφική ένιωθε να εξωτερικεύει όλα όσα η ψυχή του ήθελε να πει και ήταν τόσα πολλά… Το ερέθισμα δεν άργησε να αναζωπυρωθεί, όταν βρέθηκε απέναντι σε ένα πίνακα φίλου του στα πλαίσια ενός ανταμώματος οικογενειακού γεύματος.
Η αγάπη του για την ελαιογραφία υπήρχε πάντα στην καρδιά του ως μια ανεκπλήρωτη επιθυμία που έμελε να πραγματοποιηθεί με τεράστια επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Αν και αυτοδίδακτος προσπάθησε με προσωπική δουλειά , πείσμα, και την βοήθεια των βιβλίων που βελτίωναν συνεχώς το αποτέλεσμα. Μόνος του ανακάλυψε τον τρόπο ώστε δουλεύοντας με λάδι οι ελαιογραφίες του γίνονται αριστουργήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 90 μαγεύεται από το βιτρό και συνεχίζει το ταξίδι του συνεχώς με νέο προορισμό που στέφεται πάλι με επιτυχία. Τον Αύγουστο του 2007 αποσπά το Α΄ Βραβείο στο περιοδικό Μαστορέματα τεύχος για την κατασκευή βιτρό φωτιστικού.
Επόμενος στόχος του η πυρογραφία και πρόσφατα πριν δυο χρόνια φτιάχνει και το πρώτο του ξυλόγλυπτο. Το 2005 παρακολουθώντας σεμινάρια αγιογραφίας ασχολείται και σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο .
Ο ταλαντούχος Καλλιτέχνης έχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις με πολύ μεγάλη επιτυχία. Έχει συμμετάσχει σε πάρα πολλές ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής.
Είναι μέλος του ομίλου για την UNESCO Τεχνών, λόγου, και Επιστημών Ελλάδος από το 2008, και εκλεγμένο μέλος της ελεγκτικής επιτροπής.
«Το Τσανάκκαλε ή Δαρδανέλλια είναι πόλη και λιμάνι της Τουρκίας, στην Επαρχία Τσανάκκαλε, στη νότια (Ασιατική) ακτή των Δαρδανελλίων (ή Ελλησπόντου). Τα Δαρδανέλλια είναι η δεύτερη επαρχία (με πρώτη την Κωνσταντινούπολη) της Τουρκίας που έχει εδάφη σε δύο διαφορετικές ηπείρους (Ευρώπη και Ασία). Τα Δαρδανέλλια είναι η πλησιέστερη μεγάλη πόλη στη θέση της αρχαίας Τροίας.»
Ο Χρήστος Δελής, τον Ιούλιο του 2018 που καθιερώθηκε σαν χρονιά ένταξης της Τροίας ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς, συμμετείχε στην έκθεση που έλαβε χώρα στο δημαρχιακό μέγαρο μεταξύ πολλών καλλιτεχνών από 7 χώρες Ελλάδα, Τουρκία, Αλβανία, Πολωνία , Αυστρία Ουγγαρία και Σαουδική Αραβία με περίπου 140 έργα.
Η ημερήσια Τουρκική εφημερίδα «Γκιουντεμ» του τσανακαλε επέλεξε την δική του ωραία Ελένη
Λίγα λόγια από μένα …
Ανέκαθεν έδινα έμφαση στον άνθρωπο, υπό όποια επαγγελματική ιδιότητα. Ο άνθρωπος, που στην πάροδο των ετών στα πλαίσια της δικής μου αναζήτησης, όλο και σπάνιζε για τις αξίες του . Ο άνθρωπος με την πηγαία του ευγένεια και το ήθος, εκείνος που αντιμετώπισε δυσκολίες και τις διαχειρίστηκε τίμια και ευσυνείδητα. Ο άνθρωπος που η ταπεινότητα του δεν φαίνεται μόνο, αλλά την νιώθεις . Ο άνθρωπος που δεν θα σου κάνει την φιλοφρόνηση σκεπτόμενος πως θα σε κάνει να νιώσεις άβολα, όμως μόλις γυρίσεις την πλάτη σου δεν θα διστάσει να πει δυο λόγια καρδιάς . Μόλις σας περιέγραψα τον « άνθρωπο » Χρήστο Δελή
Ο Χρήστος Δελής συμμετέχει στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής που αναφέρεται στην αγάπη 09/12/2019
που τελεί υπό την αιγίδα του Ομίλου για την UNESCO
Τεχνών, λόγου, και Επιστημών Ελλάδος.
Για το FiloxeniArt
Αγάθη Ρεβύθη
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «Petit ΦΟΥΑΡ d’ Art»
dav 
Ομαδική Έκθεση Ζωγραφικής
Εγκαίνια: Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2019
ώρα 8μ.μ. – 10:30μ.μ.
στον σύγχρονο πολυχώρο ΦΟΥΑΡ
Μητροπόλεως 72 & Χριστοπούλου 6
1ος όροφος
Η έκθεση διαρκεί από 3 έως 12 Δεκεμβρίου 2019
Για το concept, την οργάνωση και την επικοινωνία της έκθεσης την ευθύνη έχει ο Δημήτρης Λαζάρου.
Η επιμέλεια ανήκει στην ιστορικό τέχνης Όλγα Λατουσάκη.
Σε ένα σύγχρονο πολυχώρο στο κέντρο της Αθήνας, υψηλής αισθητικής και γεύσης 21 σύγχρονοι εικαστικοί παρουσιάζουν έργα ζωγραφικής και φωτογραφίας.
Η ιστορικός τέχνης Όλγα Λατουσάκη σημειώνει:
«Το γράμμα αυτό έγινε εκτενέστερο, μόνο και μόνο γιατί δεν είχα τον καιρό να το κάνω πιο σύντομο».
– Pascal, Lettres Provinciales, 1656
«Από τα χειρόγραφα του Αγίου όρους, με τις συμπυκνωμένες, μικρές χειρόγραφες σελίδες της Αγίας γραφής, έως τα πολύ μικρά έργα του ex libris και τις μινιατούρες της κινεζικής ζωγραφικής, τα μικρά έργα τέχνης ποτέ δεν έπαψαν να συναρπάζουν και να εκπλήσσουν. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι η ωρίμανση του καλλιτέχνη, η συμπύκνωση μιας ενέργειας, η οποία με σοφία διοχετεύεται σε ένα μικρό έργο και με αυτό τον τρόπο μπορεί εύκολα να επιτύχει την ίδια ακριβώς συγκίνηση που θα προκαλούσε και ένα μεγαλύτερο. Ο καλλιτέχνης με την τεχνική αυτή δεν κινδυνεύει να πλατειάσει, έχει όμως να κερδίσει ένα μεγάλο στοίχημα με τον ίδιο του τον εαυτό: να αποτυπώσει σε περιορισμένες διαστάσεις όλον του τον εσωτερικό κόσμο. Πολύ συχνά, και με έναν οξύμωρο τρόπο, τα μικρά έργα τέχνης είναι πολύ πιο εύληπτα για το απλό κοινό, και γι’ αυτό και τόσο αγαπητά, ίσως επειδή στην εποχή μας, στην εποχή της ταχύτητας, ακόμα και αυτό είναι το ζητούμενο: το γοργό, το εύκολο. Σαν μια πραγματικότητα μιας ανάμνησης ή ενός ονείρου, αξιοθαύμαστα και πάντα γοητευτικά, τα μικρά έργα τέχνης είναι κι αυτά ένα σημαντικό κομμάτι της τέχνης, που μας συντροφεύει και κάνει τη ζωή μας πάντα λίγο καλύτερη.»
Συμμετέχουν οι εικαστικοί:
Nina Aspeta, Silena, Έλενα Αρσενίδου, Νατάσα Βλαχάκη, Βερονίκη Δαμιανίδου, Μανώλης Καλουδάς, Λεωνίδας Καμπανάκης, Αθηνά Κάρκα, Μαρκέλλα Κομπίτσα, Καλλιόπη Κουκλινού, Χαράλαμπος Κρυσταλόγιαννης, Ελένη Μαραθού, Πηνελόπη Μερκούρη, Σουζάνα Παπακαλιάτη, Αγγελική Τσιώτση Παργινού, Αριάδνη Ευαγγελίου Ραχιώτη, Κατερίνα Σακελλαρίδη, Χριστίνα Σγουρίδη, Αντωνία Σιμάτου, Κατερίνα Χατζή, Ειρήνη Χατζητζάνου
ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Concept – Οργάνωση – Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου
email: [email protected] // [email protected]
Επιμέλεια: Όλγα Λατουσάκη
Επιμέλεια αφίσας: Σοφία Παπαδοπούλου
Εγκαίνια: Τρίτη, 3 Δεκεμβρίου 2019 | ώρα 8μ.μ. – 10:30μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 3 – 12 Δεκεμβρίου 2019
Facebook link: https://www.facebook.com/LazarouMyExhibitions/?modal=admin_todo_tour
ΦΟΥΑΡ
Μητροπόλεως 72 & Χριστοπούλου 6 (1ος όροφος)
Ημέρες και Ώρες λειτουργίας
Τρίτη έως Παρασκευή: 19:00 – 01:00
Σάββατο – Κυριακή: 13:00 – 01:00 μ.μ.
Δευτέρα ΚΛΕΙΣΤΑ
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Η Μεταστροφή του Παύλου. 1542-45, Ρώμη. Παρεκκλήσιο του Πάπα Παύλου,Capella Paolina. Της Χριστιάνας Οικονόμου
Σαούλ, Σαούλ τι με διώκεις; Είναι τα λόγια που άκουσε ο Απόστολος Παύλος-ο μέχρι τότε Εβραίος με ρωμαϊκή υπηκοότητα Σαούλ και φανατικός διώκτης των Χριστιανών- όταν τυφλωμένος από το θείο φως, έπεσε κάτω από το άλογό του στην πορεία του προς τη Δαμασκό. Στη σύνθεση το τοπίο αναπτύσσεται με συνεχόμενους, σχεδόν γυμνούς λόφους, ενώ ο Παύλος απεικονίζεται στο πρώτο επίπεδο με χαρακτηριστικά γεροντικής μορφής, με κάτασπρα μαλλιά και γένια, σε αντίθεση με τις πράξεις των Αποστόλων που δεν αναφέρεται ως ηλικιωμένος. Στα αριστερά του, ένας από τους συνοδούς του προσπαθεί να τον βοηθήσει, κρατώντας τον από την πλάτη, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του συνόλου, χωρισμένα σε υπο- ομάδες, εκφράζουν με έντονες χειρονομίες το ψυχικό τους άλγος, άλλοι έχουν πέσει στη γη ή τρέπονται σε φυγή και στο μέσο, στο δεύτερο επίπεδο ένα άλογο ανασηκωμένο στα πίσω πόδια συγκρατείται δύσκολα από έναν υπηρέτη.
Ο λιτός στο θεματικό και χρωματικό επίπεδό του χώρος, αλλά συγχρόνως πολυδιάστατος, με την παρουσίαση επιμέρους δράσεων και ψυχικών καταστάσεων, με έντονα στοιχεία δυναμικής έκφρασης και ζωηρής χειρονομίας και κίνησης οδηγούν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης δραματικής σκηνής. Το σώμα του Παύλου έχει σχήμα ελλειψοειδούς τόξου, ανοιχτού προς την πάνω πλευρά του, ενώ ακριβώς από πάνω του, στην άνω ζώνη της σύνθεσης, στον ουράνιο θόλο απεικονίζεται ο Ιησούς, το χέρι του οποίου συναντά με μία νοητή κάθετη γραμμή το βλέμμα του Σαούλ, πλαισιωμένος από αγγελικές δυνάμεις. Ο Χριστός παρουσιάζεται σαν μια ορμητική φιγούρα, που μοιάζει να διαρρηγνύει το ουράνιο στερέωμα και σαν αστραπή τυφλώνει κάθε ον που έρχεται σε οπτική επαφή μαζί του. Η δέσμη του εκτυφλωτικού θείου φωτός που εξακοντίζεται από τον Ιησού, αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ ουρανού και γης, πνευματικού και γήινου κόσμου, μορφοποιώντας την εμφάνιση του Χριστού σαν μετάβαση από το άχρονο και το άπειρο στο επίγειο και το πεπερασμένο, ενώ η μεταστροφή του Παύλου δηλώνεται σαν ανύψωση προς το υπερκόσμιο και θεϊκό φως.
Στο πλάσιμο της μορφής του Παύλου, με αυλακώσεις στο πρόσωπο, άσπρα μαλλιά και γένια, έχουμε μια αυτοπροσωπογραφία του ίδιου του Μιχαήλ- Αγγέλου, του οποίου η γνωριμία με τη Βιττόρια Κολόννα έγινε αφορμή για τη δική του θρησκευτική μεταστροφή. Το έργο θα μπορούσε να αποτελέσει για τον θεατή μια ευκαιρία ενδοσκόπησης και μεταβολής νου τονίζοντας ότι η μετάνοια μπορεί να συντελεστεί από την ψυχή με την αφορμή οποιασδήποτε φυσικής ή υπερβατικής παρουσίας στη ζωή του ανθρώπου, ακόμη και αν λαμβάνει χώρα σε μια χρονική συγκυρία που του φαίνεται μια άκαιρη και άστοχη πρόταση. Η ολοκληρωτική αλλαγή στη ζωή του, η αποτίναξη νοσηρών έξεων και η αποβολή κάθε αρνητικού συναισθήματος για τον πλησίον με έμπρακτο τρόπο συμβάλλουν στην κάθαρση του ατόμου και στην πνευματική του αναγέννηση, ούτως ώστε να οικοδομηθεί η γέφυρά που θα οδηγηθεί στο θείο φως, την αισθητική οπτικοποίηση του Θεού- Πατέρα και στο πρόσωπό του της συμπερίληψης όλων των καλών και ζωοποιών δυνάμεων, που θα σώσουν το άτομο από το σκότος της αμαρτίας και της αιώνιας κόλασης, των ατέρμονων τύψεων και της επαναλαμβανόμενης δυστυχίας.
Χριστιάνα Οικονόμου. Πτυχιούχος του Τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του ΕΚΠΑ. MPhil στις Θεατρικές Σπουδές.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Μουσική βραδιά «ΕΠΙΣΗΜΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ»- Αφιέρωμα στην στιχουργό ΕΛΕΝΗ ΛΙΑΚΟΥ Τρίτη 3/12/19 8μμ στο polis art Cafe
Συντονίζει/Προλογίζει : η συγγραφέας/διανοήτρια Παναγιώτα Μπλέτα.
Χαιρετίζει: Ο Πρόεδρος της ΄Ενωσης Ελλήνων Λογοτεχνών Λευτέρης Τζόκας.
Μιλούν : Ο ποιητής Γαβρίλης Ιστικόπουλος. O Διευθυντής μουσικού ηλεκτρονικού περιοδικού «ΟΓΔΟΟ», συγγραφέας, στιχουργός Κώστας Μπαλαφούτης.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς θα ακουστούν 15 από τις δημοφιλέστερες επιτυχίες της στιχουργού και οχι μόνο.
Μουσική επιμέλεια : Ο τραγουδοποιός, μουσικός-ερμηνευτής Γιάννης Απόδιακος
Πλήκτρα: Ο Μάκης Μέρλος.
Παίζει μπουζούκι : O μουσικός Γιάννης Χαραλαμπάκης.
Συμμετέχουν οι ερμηνευτές: Ναντια Καραγιάννη, Τάκης Κωνσταντακόπουλος, Γιάννης Λεκόπουλος, Ελένη Ασημακοπούλου,Βαγγέλης Δούβαλης.
Υπο την αιγίδα του Διεθνή Πολιτιστικού Συλλόγου «Ορίζων».
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Η Ελένη Λιάκου γεννήθηκε στην Ιτέα στις 13/8/1925,σαν το μικρότερο παιδί του Ευσταθίου Λιάκου και της Μαρίας Σκαρτσίλα.
Ο πατέρας της Ευστάθιος ήταν αρχιτέκτονας. Έζησαν χρόνια στην Αλεξάνδρεια, όπου γεννήθηκαν τα δυο πρώτα τους παιδιά, ο Ηλίας και ο Αλέξανδρος. Αποφάσισαν και ήρθαν στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκαν στην Ιτέα και η οικογένεια τους μεγάλωσε, αφού γεννήθηκαν ο Θανάσης, η Άννα και η Έλλη. Καθώς τα χρόνια περνούσαν και τα παιδιά τους μεγάλωσαν, γεννήθηκαν και άλλα αδέλφια, ο Λουκάς και η Ελένη. Έκτοτε εγκαταστάθηκαν στο Μοναστηράκι Φωκίδας. Τα μεγαλύτερα αγόρια ήταν άριστοι ξυλουργοί,τα κορίτσια παντρεύτηκαν,οι γονείς πέθαναν νωρίς και η μικρή Ελένη έμεινε να φροντίζει τις οικογένειες των αδελφών της…
Ο αδελφός της Λουκάς ασχολήθηκε με την αγιογραφία.
Μια αδελφή της Μαρίας παντρεύτηκε τον Σκαρίμπα, έζησε στην Χαλκίδα όπου γεννήθηκαν τα παιδιά τους, ανάμεσα τους ο Γιάννης Σκαρίμπας.
Η Ελένη έγραφε ποιήματα από την παιδική της ηλικία,τα οποία χάθηκαν. Χρόνια αργότερα, καθώς ήρθε στην Αθήνα, γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Ρεπάνη ( αδελφό του Αντώνη Ρεπάνη). Ο Δημήτρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, από πρόσφυγες γονείς. Εκεί έμεινε μέχρι τα χρόνια που πήγε φαντάρος. Στο στρατό γνωρίστηκε με τον Γρήγορη Μπιθικώτση και επειδή άρεσε και στους δύο η μουσική (έπαιζε μπουζούκι ο Δημήτρης) τραγουδούσαν μαζί και ξεκίνησαν για την Αθήνα.
Την Ελένη Λιάκου και τον Δημήτρη Ρεπάνη,τους πάντρεψε ο Μητσάκης και έφτιαξαν μαζί υπέροχα πράγματα, όπως κέντρα διασκεδάσεως στον Άγιο Κωνσταντίνο και στους Θρακομακεδόνες.
Σ ένα ταξίδι τους στην Αμερική, είχαν την τιμή να γνωρίσουν τον Κένεντυ, ο οποίος τους έδωσε πράσινη κάρτα,για να μπορούν να επισκέπτονται την Αμερική όποτε ήθελαν. Τότε γνώρισαν και τον Έλβις Πρίσλεϋ, σε κάποιο αμερικάνικο μπαρ. Συχνά έμεναν στο σπίτι του αγαπημένου τους φίλου Μπίνη.
Γυρίζοντας στην Ελλάδα, γεννήθηκε η κόρη τους Νικολεττα. Εκείνη την εποχή το 1969 έγιναν οι μεγάλες επιτυχίες της συνεργασίας Λιάκου-Μπιθικώτση. Ήταν μια άρρηκτη φιλία,όπου η Ελένη έγραφε, ο Γρηγόρης έπαιρνε το μπουζούκι έγραφε την μουσική και έτσι γεννιόνταν τα τραγούδια…όπως η Επίσημη Αγαπημένη, Μια γυναίκα φεύγει, Το μεσημέρι καίει το μέτωπο σου, Το παρελθόν σου θα γίνει καπνός, Κουρελού, Θυμάσαι, Πες μου πού πας, Πόσο γελάστηκα, Είναι δικός μου ο καημός, Δώσε ζωή απ τη ζωή σου, η Σιωπή, Χωρίς παλτό, Ένα φτερό μου τσάκισες, Έπιασες καινούριο φίλο κλπ….Τραγούδια της τραγούδησαν ακόμα οι Κόκοτας, Μοσχολιού, Καζαντζίδης, Αντώνης Ρεπάνης, Τάκης Βεργιώτης, κ.α.
Την σκληρή εποχή της Χούντας διαλύθηκε η οικογένεια της και η περιουσία της. Ο άντρας της, Δημήτρης, έφυγε για την Αμερική το 1973, όπου και παρέμεινε για 23 χρόνια…Οι δισκογραφικές εταιρείες την τύλιξαν, έγιναν δικαστήρια,χάθηκε ο,τι είχε αποκτήσει, σε κινητά και ακίνητα,εκτός από ένα μικρό οικόπεδο στις Κουκουβάουνες, που είχε ένα κήπο με τριαντάφυλλα. Εκεί έμεινε με την κόρη της την υπόλοιπη ζωή της, μέσα σε βαριά κατάθλιψη, παραιτημένη και ξεχασμένη. Η ενασχόληση με τον κήπο της έδινε ζωή, ενώ δεν ασχολήθηκε ξανά με τα τραγούδια, εκτός από μια συνεργασία της με τον Τάκη Βεργιώτη (Τρεις παράδες το κρασί, Να πώς έσβησε μια αγάπη, Ένα μάτσο ανεμώνες, κα )
Πέθανε στις 26/2/2003 ξεχασμένη, όταν έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο, στο σπίτι της κόρης της Νικολέττας στο Περιστέρι.
