Author: admin

Την Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019 στο Σπίτι της Κύπρου πραγματοποιήθηκε η τελετή απονομής των βραβείων για τον 9ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2018 και τον 4ο Παγκόσμιο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό 2018, που διοργανώθηκε από τον Ελληνικό Πολιτιστικό Όμιλο Κυπρίων (Ε.Π.Ο.Κ.).
Είχαν την τιμή να βραβευθούν μεγάλοι, ευρέως αναγνωρισμένοι συγγραφείς, ποιητές και ζωγράφοι, αλλά και νεότεροι στο συγγραφικό και καλλιτεχνικό χώρο. Η ατμόσφαιρα ήταν ιδιαιτέρως ζεστή και φιλόξενη, καθώς ο πρόεδρος του Ε.Π.Ο.Κ., κ. Ηρακλής Ζαχαριάδης και η αντιπρόεδρος του Ε.Π.Ο.Κ., κ. Τζούλια Πουλημενάκου αγκάλιασαν όλους τους συμμετέχοντες στους διαγωνισμούς, και τους εξύμνησαν για το θάρρος τους να αποτυπώνουν την ψυχή τους σ’ ένα λευκό χαρτί ή στον καμβά τους αντίστοιχα.
Σε αυτή την ξεχωριστή εκδήλωση, είχα την τιμή να βραβευτούν τρία λογοτεχνικά μου έργα. Το παραμύθι μου με τον τίτλο «Στον κύριο Δοντάκη ολοταχώς» τιμήθηκε με έπαινο, όπως και το ποίημά μου με τον τίτλο «Ζωή σαν θάλασσα». Επίσης, το διήγημά μου με τον τίτλο «Το κολιέ του παππού Ευτύχη» απέσπασε τιμητική διάκριση.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το βραβευμένο διήγημα.

(περισσότερα…)

ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΝΤΙΟ

Δεν ξέρω ν’ αποχαιρετώ.
Ψέμα.
Ξέρω. Μα δεν θέλω.

(περισσότερα…)

ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

Σε αγαπούσα. Ίσως η αγάπη
δεν έσβησε ακόμα στην ψυχή,
Μα, ας μη σ’ αναστατώνει πια
ο έρωτάς μου. Δεν θέλω θλίψη
να σου δώσω περιττή.

…

Σε αγαπούσα σιωπηλά,
χωρίς ελπίδα βασανισμένος
από ζήλεια και ντροπή.
Σε αγαπούσα τρυφερά κι αληθινά
τόσο που εύχομαι κι ο άλλος
έτσι να σ’ αγαπά.

Αλεξάντερ Πούσκιν – 1829

(περισσότερα…)

ΥΦΑΙΝΕΙ Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ

Με κόκκινη κλωστή
υφαίνω ολημερίς
το πουκάμισο εκείνο,
που δώρο
δικό σου
μοναδικό
το προορίζω.

Μα μόλις πέφτει
το σκοτάδι,
οι κόμποι της κλωστής
σπάνε, και
μένει μοναχά
ένα ρετάλι
πολυκαιριασμένο.

Και πάλι ξυπνάω
το πρωί.
Και μαζί μου ξυπνάει
Εκείνη.
Μην αναρωτιέσαι ποια;
Η Λησμονιά.
Έχει πρόσωπο, σώμα,
μάτια και χέρια.

Παίρνει το ύφασμα
από το πάτωμα.
Το διπλώνει
προσεχτικά.
Το ακουμπάει
στα γόνατά της και
ψάχνει την αρχή.

Με κόκκινη κλωστή
αρχίζει να υφαίνει
το πουκάμισο αυτό,
χωρίς να ξεχάσει να
υφάνει στο μέρος
της καρδιάς
το μονόγραμμά σου.

Και αν ποτέ
δεν φτάσει σε σένα
το δώρο αυτό,
έστω θα το φορώ
εγώ τα βράδια
για να κοιμάμαι
μαζί σου.

Έλενα Πίνη