You are currently viewing Ελένη Πανουτσοπούλου « Η νέα συγγραφέας,  γράφει αθόρυβα, μέσα από το βελούδινο μυστικό της… αστραπόβροχο »

Ελένη Πανουτσοπούλου « Η νέα συγγραφέας, γράφει αθόρυβα, μέσα από το βελούδινο μυστικό της… αστραπόβροχο »

Σήμερα θα γνωρίσουμε μια ευαίσθητη, σεμνή, αξιαγάπητη γυναίκα , όχι απαραίτητα, μόνο μέσα από την γραφή της. Η ίδια θεωρεί ισχνό το αποτύπωμα της στον γραπτό λόγο. Κι όμως έχει στο ενεργητικό της αρκετά πεζογραφήματα , το καθένα από αυτά  κι  ένα κομμάτι ψυχής, που καθώς φτάνει ο επίλογος εύχεσαι να μην τελειώσει ! Η Ελένη Πανουτσοπούλου, είναι μια βελούδινη αστραπή. Μια λάμψη που προμηνύει μια υπέροχη Καλοκαιρινή βροχή !! χωρίς να φαίνεται, χωρίς να ακούγεται ! Οι κριτικοί λογοτεχνίας θα μπορούσαν να αναλύσουν, να εμβαθύνουν, να εστιάσουν την πηγή της έμπνευσης της. Ένα αναγνώστης θα νιώσει, θα ταξιδέψει, θα απολαύσει … Οι αναγνώστες είναι το ζητούμενο, οι αποδέκτες του κάθε νέου συγγραφέα. Μεταξύ των αποσπασμάτων θα διαβάσετε κάτι από εκείνα που μοιράστηκε μαζί μου και μαζί σας. Είμαι σίγουρη πως θα διακρίνετε τα σπουδαία εσωτερικά της χαρίσματα  με προεκτάσεις στην ιδιαίτερη σύσταση του χαρακτήρα της .

Α.Ρ.

Λίγα λόγια γνωριμίας από την Ελένη Πανουτσοπούλου

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Οι παππούδες μου κατάγονται από τους Ρωγούς των Καλαβρύτων. Εκεί, σε αυτό το μικρό χωριό, πέρασα τα ωραιότερα μου χρόνια, κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα. Κάθε φορά που αντίκριζα  τα όμορφα ψηλά βουνά  γέμιζε η ψυχή μου ! Τα παιδιά μου, τα αγάπησαν όσο κι εγώ . Ίσως να τους μύησα  με το βλέμμα μου το νόημα της αγάπης. Όταν φεύγω  … εκεί αφήνω την καρδιά μου!

Μερικά αποσπάσματα της

Αφέθηκα στην Κιρκίσια πλάνη  της αφανέρωτης Αιγαιοπελαγίτικης θάλασσας και ταξίδεψα σε υδάτινους κόσμους …
Μπροστά μου , Πύλη , από ηφαιστειακές κοκκινόμαυρες πλάκες ,κογχύλια και κοράλλια την κοσμούσαν !
Άνοιξε διάπλατα , σαν εντολή να΄χε δοθεί
Η Βανθεσικύμη  μ’ έπιασε από το χέρι


– Καλώς ήρθες στο βασίλειο του Πελαγίσιου πατέρα μου!

 Στο μέρος όπου εδρεύουν η σοφία, η δύναμη και η διαφώτιση
 Να ! και η αίθουσα του θρόνου!  Η κόρη προσκύνησε τον Κυανοχαίτη θεό.

Ο Ποσειδώνας ήταν!  Η τρίαινα ακουμπημένη δίπλα του. Το πρόσωπό του γαλήνιο, παράξενο , εγώ τον φανταζόμουν άγριο , θυμωμένο ! Πως αλήθεια να ξεχάσω , όταν πρόσταξε τα κύματα να σηκωθούν και να τιμωρήσουν τον Οδυσσέα ; Εννιά ολόκληρα χρόνια , τον παίδευε , ο αδελφός του Δία!
Απόκαμα , μου είπε … γέρασε η καρδιά μου από τον πόνο .
Ο κόσμος είναι κλεισμένος σε μικροσκοπικό ενυδρείο και αισθάνομαι τον πόνο του! Κανονικά έπρεπε να είναι ελεύθεροι και να κολυμπούν


– Καλώς ήρθες , κόρη μου!  Σε κάλεσα για να δεις … και ν’ ανέβεις επάνω , να μιλήσεις
– Φύκιε θεέ , τι πλούσιο βασίλειο , καμωμένο από μαργαριτάρια ! Ένα να έδινες , δε θα υπήρχε φτώχεια στη γη
– Δεν έχει τέτοιου είδους φτώχεια  και δεν είναι αυτό που βλέπεις . Εγώ τα έκανα πολύτιμα ! Καθένα απ’ αυτά είναι ένας άνθρωπος,  είναι εκείνες οι υπάρξεις , που πήραν το δρόμο της θάλασσας για μια καλύτερη ζωή
Τα πιο λαμπερά είναι τα παιδιά! Εκείνα με γαλήνεψαν!  Είδα μέσα σ’ αυτά λαμπερά μυαλά, άριστους επιστήμονες ,σωτήρες της ανθρωπότητας!
Βλέπεις οι άνθρωποι έστεψαν το Εγώ τους και υποτίμησαν την ανθρώπινη ψυχή
Σου δίνω το δικαίωμα να αναφέρεις τα όσα είδες και άκουσες . Επιθυμώ να γίνεις η φωνή μου, να μιλήσεις εξ’ ονόματός μου
Βλέπεις ξέφυγαν τα πράγματα και ο Δίας δε μπορεί να τα βάλει σε τάξη,  αδιαφορεί,  κυνηγά την ομορφιά !
Ξέρεις ότι με αποκάλεσε Μοχλευτήρα , με σκοπό να ταρακουνήσω τη Γη , μήπως και συνέλθουν οι Επάνω ;
Μα πώς αλήθεια να στείλω κι άλλα δεινά ; έτσι θα’ ρθει η αρμονία ;
Τα μηνύματά μου , πλέον δεν τα στέλνω με σεισμούς
Σταμάτησε και κάθισε στο θρόνο του!  Το πρόσωπό του αυλακωμένο από βαθιές ρυτίδες αλμύρας … Ήρεμα με πήρε απ’ το χέρι η Αμφιτρίτη και με κατευόδωσε!

Μισοζαλισμένη , απ’ τη μεσημεριανή ραστώνη , ανοίγοντας τα μάτια ,είδα τον κόσμο φιλιωμένο να λικνίζεται σε χορό ελευθερίας και δημιουργίας .
Νοερά έκανα μια ευχή .. . Να μην οπλιστεί το χέρι του Ποσειδώνα με την Τρίαινα , σ’ ένα κόσμο που δεν έχει βράγχια ν’ αναπνεύσει  και να παραμείνουν τα κύματα της θάλασσας , γλυκιά μουσική , στον ωκεανό της παγκόσμιας αδελφοσύνης !

~~~~

Απλώς , σκέψεις … Ίαμα, το νεράκι που μας χάρισε η μέρα . Είπε να’ ρθει με τα δώρα της ! Πήρε το τελευταίο δρομολόγιο του Οκτώβρη και άνοιξε το σακούλι της , εδώ από τα δυτικά . Άκουσε τα παρακάλια ο ουρανός  της άνυδρης γης . Καιρό τώρα είχε στεγνώσει , τόσο που ρυτίδιασε το κορμί της  Οι σπόροι μέσα της , ναρκωμένοι, περίμεναν τον αγιασμό του ουρανού , για να πάρουν τ’ απάνω τους.  Τα εσπεριδοειδή δέντρα γεμάτα καρπούς έστεκαν μελαγχολικά … δεν τους έφτανε το πότισμα στη ρίζα!  Ήθελαν εκείνο από ψηλά για να πλυθούν και να γεμίσει ο καρπός τους.  Οι ελιές , ξύλα ξερά … κρυφάκουσα να λένε

 – Ο καρπός μας τώρα έπρεπε να είναι μεστός για να γίνει η συγκομιδή

Η χαρά τους ανείπωτη … τις ξέπλενε το νεράκι και εκείνες γύριζαν τα φύλλα τους απ’ το άλλο μέρος να βραχούν.  Βιάζονταν τόσο που μια πρασίνιζαν , μια ασήμιζαν!

Δεν ξέρω αν οι καλοκαιρινοί βασιλικοί και οι ιβίσκοι ένοιωθαν το ίδιο. Δεν έχουν λόγο διαμαρτυρίας πιστεύω … άρωμα και χρώμα έδωσαν για μεγάλο διάστημα, καταχάρηκαν τον Ήλιο. Έδωσαν χαμόγελα και στόλισαν τους κήπους.  Πόσο άλλο πια να είναι επί σκηνής; Τώρα ήρθε η σειρά για τα χειμωνιάτικα , που στωικά περίμεναν τη σειρά τους.  Η λεβάντα πρώτη και καλύτερη , έτοιμη να χαρίσει το άρωμά της , που δύσκολα δηλώνεις ότι δε σου αρέσει .. Τα ροδόδεντρα , κοινώς αζαλέες … Οι αγαπημένες φρέζιες που σε κάνουν να τις ερωτευτείς μέσα από τα όμορφα χρώματά τους και το λεπτεπίλεπτο άρωμά τους!  Οι εντυπωσιακοί πανσέδες και οι πρίμουλες !  Όλα αυτά θα μας ταξιδέψουν προς στο χειμώνα … και είναι τόσο ωραία η διαδρομή,  εδώ στην πανέμορφη χώρα μας, που έχει ευλογηθεί με την εναλλαγή των εποχών,  που συνεχώς αλλάζει ντυσίματα … βλέπεις είναι λουσσού ! Οι ντουλάπες της γεμάτες με εποχικά , χειμωνιάτικα , καλοκαιρινά ! και δε φτάνει αυτό, αγαπάει και το χρώμα , που το φοράει και είναι τόσο , μα τόσο όμορφη … στην πρώτη θέση το μπλε!  και μετά όλα τα άλλα … Ευλογημένος τόπος , μαγική χώρα … μέχρι και ο Ήλιος την έχει ερωτευτεί!

Της χαρίζει φως άπλετο και λάμπει . Λάμπει η κάθε γωνιά της και οι άνθρωποι που την κατοικούν , απολαμβάνουν χαμογελώντας και δημιουργώντας πολιτισμό… Είμαστε τυχεροί  !!!

Για το FiloxeniArt

Agathi Revithi

Αφήστε μια απάντηση