Μου σφίγγει ο καϋμός, ̓σα’ θηλειά το λαιμό Και μέσ’ ̓ς την καρδιά με δαγκώνει ̓σα’ φείδι. Παράξενο θέλω να αρχίσω ταξείδι, Χωρίς, μα χωρίς τελειωμό.

Το δρόμο μ’ αργά να τραβώ, να τραβώ, Αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω, Ψυχή να μη βρίσκω, ή πάντα να μπλέκω. Με κόσμο τυφλό και βουβό.

Να νοιώθω τριγύρω πλατειά ερημιά, Κλεισμένα τα σπίτια, τα ντζάκια σβυσμένα, ̓Ψηλά να μη φέγγη αστέρι κανένα, Και κάτου γυναίκα καμμιά.

Αι!ίσως σε τέτοιο ταξείδι αν ̓βρεθώ, Ατέλειωτο, έρμο, ̓ς αγνώριστη χώρα, Δε ̓ θαχω περίσσια λαχτάρα ̓σαν τώρα, Αγάπη από σέ να χαθώ!

Απρίλιος,1883