Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω˙με λυπεί η μορφή των. και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ’ αναμμένα μου κεριά.