Το ποίημα, με κύρια μέσα τον συμβολισμό και τη μεταφορά, πραγματεύεται ένα κομβικό θέμα για την ψυχική ισορροπία και την ανάπτυξη γνωστικών και κοινωνικών δεξιοτήτων του παιδιού, την έλλειψη ενός υγιούς, υποστηρικτικού οικογενειακού περιβάλλοντος. Η αδυναμία και ενδεχομένως η άρνηση κατανόησης της ψυχοσύνθεσης και των επιλογών της ποιήτριας από τον πατέρα της (Το Κυπαρίσσι) και τη μητέρα της, (Τη Σελήνη) διαταράσσει τον ψυχικό της κόσμο οδηγώντας την αργά και σταθερά στην απόλυτη απελπισία και στο συναισθηματικό αδιέξοδο. Το επικοινωνιακό αυτό χάσμα με τους γονείς της κι η απουσία έκφρασης αγάπης και στηρίγματος, όχι μόνο συνέβαλαν στη συναισθηματική της αποσταθεροποίηση αλλά και στην πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας της σε ηλικία είκοσι ετών.
Αυτό είναι το φως του νου, κρύο και πλανητικό.
Τα δέντρα του νου είναι μαύρα. Το φως είναι γαλάζιο.
Η χλόη ξεφορτώνει τις λύπες της στα πόδια μου σα να ήμουν ο Θεός.
Βελονίζοντας τους αστραγάλούς μου και ψιθυρίζοντας την ταπεινότητά της.
Μια ομίχλη από καπνούς και πνεύματα κατοικεί αυτόν τον τόπο.
Που τον χωρίζουν από το σπίτι μου επιτύμβιες πλάκες.
Απλώς δε βλέπω που μπορεί να πάει κανείς.
Η σελήνη δεν είναι πόρτα. Είναι ένα πρόσωπο για τον εαυτό της.
Άσπρη σαν κλείδωση και φοβερά αναστατωμένη.
Τραβάει τη θάλασσα πίσω της σαν ένα σκοτεινό κρίμα˙ είναι ήσυχη
Με το 0-χασμουρητό της απόλυτης απόγνωσης. Ζω εδώ.
Δύο φορές την Κυριακή οι καμπάνες εκπλήττουν τον ουρανό-
Οχτώ μεγάλες γλώσσες επιβεβαιώνοντας την Ανάσταση.
Στο τέλος νηφάλια χτυπάνε τα ονόματά τους.
Το κυπαρίσσι δείχνει προς τα πάνω.
Έχει γοτθικό σχήμα.
Τα μάτια ανεβαίνουν μαζί του και ανακαλύπτουν τη σελήνη.
Η σελήνη είναι η μητέρα μου. Δεν είναι γλυκιά σαν τη Μαρία.
Τα γαλάζια της ενδύματα εξαπολύουν μικρές κουκουβάγιες και νυχτερίδες.
Πόσο θα ήθελα να πιστέψω στην τρυφερότητα-
Το πρόσωπο του ομοιώματος, γλυκύτερο από τα κεριά.
Στύβοντας, πάνω μου ειδικά, τα ήπια του μάτια.
Έπεσα πολύ χαμηλά. Σύννεφα ανθίζουν.
Μυστικιστικά και γαλάζια πάνω στο πρόσωπο των άστρων.
Μέσα στην Εκκλησία, οι άγιοι είναι όλοι γαλάζιοι.
Επιπλέοντας με τα λεπτά τους πόδια πάνω από τα στασίδια.
Τα χέρια τους και τα πρόσωπά τους άκαμπτα από την αγιότητα.
Η σελήνη δε βλέπει τίποτα από όλα αυτά.
Είναι φαλακρή και άγρια.
Και το μήνυμα που στέλνει το κυπαρίσσι είναι νύχτα – νύχτα και σιωπή.
