Όταν κλήθηκα να αναλάβω τη φιλολογική επιμέλεια της ποιητικής συλλογής της Νίκης Μητσάκου, «Στιγμές Φωτός», απορροφήθηκα τόσο πολύ από το χείμαρρο συναισθημάτων και ιδεών, που κατακλύζουν τα ποιήματά της, που αυτοβούλως έγραψα το εισαγωγικό σημείωμα του βιβλίου μέσα σε τρεις ώρες! Ιδού τα πορίσματα:
Στο κέντρο του ποιητικού κόσμου της πολυδιάστατης Νίκης Μητσάκου Συγγραφέως, Εικαστικής Ψυχοθεραπεύτριας και Μουσικού, ανάγεται το ανθρώπινο εκείνο δημιούργημα, που στο εύρος των πολυδιάστατων δράσεών του, ταλανίζεται από εσωτερικές αντιφάσεις και αμφιβολίες αναφορικά με τη θέση του στο φυσικό περιβάλλον, τους ποικίλους ρόλους που καλείται να διαδραματίσει στο πλαίσιο του οργανωμένου κοινωνικού βίου, καθώς και αρχέγονα ερωτηματικά, σύμφυτα της ουσίας της ανθρώπινης φύσεως. Έτσι, στο νοητικό πεδίο του ποιητικού υποκειμένου, κυριαρχούν αφοριστικοί προβληματισμοί για τη σύλληψη και πραγμάτωση του νοήματος της αποστολής της ανθρώπινης ύπαρξης στον επίγειο κόσμο, την εγγενή τάση αναβλητικότητας και επιβράδυνσης της έναρξης του ενεργού βίου, η οποία ενισχύεται από φοβικά σύνδρομα και τελικά καταλήγει σε μια μπεκετικού χαρακτήρα παθητική, και ατέρμονη αναμονή, με μοιρολατρικά και μεσσιανικά γνωρίσματα. Η αέναη ροή και η φθοροποιός επίδραση του Χρόνου-Κρόνου, που κατασπαράζει τα παιδιά του, όπως στον ομώνυμο πίνακα του Goya, λειτουργεί ως εφαλτήριο για τη συνειδητοποίηση της εφημερότητας του υλικού βίου και κατά συνέπεια της δημιουργικής εκμετάλλευσης κάθε πτυχής του. Στο ίδιο μοτίβο, ο θάνατος, η αναπόφευκτη απόληξη όλων των έμβιων όντων, κάθε άλλο παρά αήττητος καθίσταται από την πνευματική πλευρά του ατόμου. Στα χωροχρονικά όρια μιας άυλης, υπερβατικής διάστασης, η αποκοπή από το σώμα επιτελεί τον ρόλο της κάθαρσης και του εξαγνισμού από σκέψεις και δράσεις, των οποίων η πραγματοποίηση ή η αποφυγή, αμαύρωσαν την αγνότητα της Ψυχής.
Η Ψυχή όμως, άμεσα συνυφασμένη με τον Έρωτα στο ελληνικό μυθικό υπόβαθρο και σε πλήρη εξάρτηση από τις ελκτικές του δυνάμεις, πολλάκις λαβώνεται από τη ματαίωση των προσδοκιών, των άνευ αντικρύσματος υποσχέσεων της στιγμής και των ακούσιων ή μη προδοτικών στάσεων που δημιουργεί ο απατηλός χαρακτήρας αυτού του αισθήματος. Η παρουσία του Έρωτα στη ζωή του ατόμου καθίσταται μια ψυχική αναγκαιότητα που νομιμοποιείται συναισθηματικά από τα ψυχικά του ελλείμματα, αλλά ενίοτε η ψευδαίσθηση αυτή αποτελεί πηγή συμβιβασμών και δυστυχίας που κατακερματίζουν τη συνεκτικότητα του εσωτερικού του κόσμου και αλλοιώνουν την ταυτότητά του. Ωστόσο, ο άνθρωπος, όπως αναφέρει το ποίημα «Σε Σένα» είναι μια αυθύπαρκτη οντότητα με ανεξάντλητη πηγαία δύναμη που δεν είναι αναγκαίο να αναζητηθεί σε εξωγενείς παράγοντες και διατηρεί το ανθρώπινο ον στη ζωή, με την ενεργοποίηση του αισθήματος της αυτοσυντήρησης που υπερνικά τα πάσης φύσεως εμπόδια. Ακόμη και οι λάθος επιλογές μπορούν να αξιοποιηθούν θετικά για την κατασκευή ενός πιο υγιούς και αυθεντικού οικοδομήματος ζωής. Στην προσπάθεια αυτή του ατόμου για την κατάκτηση της ευδαιμονίας, στο μέτρο που αρμόζει στα ανθρώπινα, ο άνθρωπος έχει σύμμαχο εκτός από τον εαυτό του, τις παιδικές του αναμνήσεις, τις υγιείς και γόνιμες διαπροσωπικές σχέσεις, κάθε μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας στην οποία διοχετεύει τη δημιουργικότητά του, τα παιδιά του, ακόμη και τους νεκρούς του… Συμπερασματικά, η Νίκη Μητσάκου, εκθέτοντας ενδογενείς ή εξωτερικούς παράγοντες που δύνανται να αποτελέσουν τροχοπέδη για την κατάκτηση και διατήρηση της ευτυχίας, προτάσσει ως αντίδοτο στην ασθένεια της θλίψης, την ψυχική ενδυνάμωση του ατόμου, την απαλλαγή από τον φόβο, την ενίσχυση της αυτοαντίληψης και αυτοπεποίθησής του, τη σύναψη ευεργετικών κοινωνικών δεσμών και πάνω από όλα την αντίσταση σε κάθε περιορισμό της ελεύθερης βούλησης και δράσης του.